História do mundo laboral: das origens ao tempo dos recursos humanos (vol. II)

Na época da antiga Roma todo eram abraços traseiros e bicos genitais. Por que? Pois moi singelo: porque nom havia paro e a homossexualidade era cool.

Daquela o ser humano fixo o que melhor sabe fazer: fode-lo todo improvisar drogar-se testar cousas novas. E havia tempo que alguns eruditos procuravam certas mudanças e câmbios que os figessem ricos sem levantar suspeitas melhorassem a qualidade de vida dos seus coetâneos.

Ao primeiro começaram por regular o tráfico, instalando semáforos em todas as redondas. Mas a ausência de quadrigas entre as classes baixas e meias impossibilitou o sucesso da medida. Para emendar o erro, decretarom-se bacanais e concursos de saltos de trampolim de 3 metros. Pronto a gente esquecera a infrutífera decisom dos semáforos. Brilhante!

Inspirados pola permeabilidade e entusiasmo do povo romano, os eruditos (case todos de apelido holandês) testarom múltiplas medidas e procedimentos destinados a converter a sociedade da época na meirande e mais desenvolvida civilizaçom da história: construçom de vias de comunicaçom, de canais e sistemas de irrigaçom e abastecimento, campanhas de "neveiras para todas", créditos brandos para poder paga-las, serviço nocturno de buses post, pre e durante orgias, bolsas de estudos Horácio para a mobilidade riso-remunerada dos e das universitárias ou a criaçom do famoso circo romano forom algumas das novidosas ideias levadas a cabo por este comité de eruditos de ascendência holandesa.

O povo romano nom puido ficar mais contente, pois as bacanais gratuitas compensatórias aumentarom exponencialmente durante este período, convertendo este tempo no de maior extensom de enfermidades venéreas da história. Porém, nom todo eram más novas do ponto de vista sanitário, mas também do económico. As arcas estavam valeiras a princípios já do século II, após décadas de gasto desenfreado dos quartos públicos (o verdadeiro celme da queda do Império séculos mais tarde, debilitado por nom poder afrontar os ingentes gastos da guerra contra os povos germânicos invasores, com um amplo conhecimento e domínio do negócio da prostituiçom das tácticas bélicas).

Tras o estrepitoso fracasso das medidas desenvolvidas polo desnortado grupo de eruditos, a única saída possível foi a que os próprios génios do pensamento se virom na obriga de tomar: a criaçom de um exército profissional, a quem pagariam em sacas de sal (de aí a denominaçom actual de «salário») ao primeiro, em sacos de estúpidos estupendos (origem da palavra actual «estipêndio») despois e em canções (prática da que se deriva a palavra «sol-do», já aglutinada na actualidade) finalmente. O exército seria, já que logo, o encarregado de manter a paz nos momentos de carência em que nom houvesse sexo gratis e constitui-se como o primeiro antecedente do trabalho grupal remunerado, técnica que chegou até os nossos dias moito mais desenvolvida: a empresa moderna.

No derradeiro artigo deste estudo histórico, o Dr. Dalalalcol desvelará as interioridades e outras intimidades da empresa moderna e as origens da sua hierarquizaçom actual.

Eeb espaço (des)natural

Pescanova (ou como fiscalizar o teu nacionalismo de salom e -já postos- foder o meio marinho com um riso nos beiços)

Artigo de Manoel Santos —biólogo, escritor e produtor editorial— em Vieiros (26/06/2009) [adapt. e extr.]

A empresa transnacional Pescanova, de orixe galega, está acusada en medio mundo de sobreexplotar bancos pesqueiros, de contaminar as costas, de esnaquizar a biodiversidade mariña e de contratar en condicións laborais abusivas, até negando dereitos sindicais.

A chantaxe: "Pescanova acaba de inaugurar o día 21 de xuño en Mira (Portugal) unha planta de cría de rodaballos. A devandita planta comezouse a construír cando, en 2007, o goberno galego entón compartido polo PSOE e o BNG, decidiu non permitir á empresa crear unha nova planta no cabo Touriñán, un espazo protexido da Rede Natura 2000. A reacción do Grupo pesqueiro que dende Vigo preside Manuel Fernández de Sousa foi inmediata: «Marchamos a Portugal», que na Galiza sempre representa, neste contexto, o Terceiro Mundo de Europa.

A deslocalización: "Para a planta de Mira o Estado portugués entregou a Pescanova –que se saiba– 45 millóns de euros en subvencións públicas directas –sen contar coas subvencións indirectas para melloras tecnolóxicas, infraestruturas de distribución, vantaxes fiscais…–, dos 140 millóns de euros do total do proxecto. Todo para criar, segundo a empresa, uns 200 postos de traballo –comezaron ofertando máis de mil–, aínda que en toda a costa galega pódese constatar que este tipo de plantas non adoitan empregar a máis de 50 persoas. Malia isto, facendo un rápido cálculo, resulta que cada emprego custou ás arcas públicas portuguesas nada menos que 225.000 euros, ou o que é o mesmo, Portugal pagará con cartos públicos o xornal completo dos traballadores e traballadoras de Pescanova –estimando 15.000 euros ao ano– durante 15 anos."

"Co cambio de goberno en Galicia, o PP ofreceu de novo a Pescanova violar o espazo virxe de Touriñán. Para que volvan á súa terra. Pescanova non o ve mal. Ao cabo, son dúas polo prezo dunha."

"Os postos de traballo de Pescanova, sempre menos dos que din e en condicións ben precarias, non só ameazan a nosa natureza e a nosa biodiversidade, esnaquizan os dereitos ambientais e sociais das poboacións máis vulnerábeis do planeta."

As prácticas: "Pescanova é unha depredadora, un paradigma da globalización e unha experta da deslocalización. A multinacional galega, cuxa estratexia é desde hai anos a de establecer empresas mixtas en terceiros países con regulamentacións ambientais, fiscais e laborais moi febles –ou inexistentes–, como Namibia (onde é o primeiro investidor estranxeiro), Mozambique, Chile, Honduras ou Guatemala (sen mencionar a vergoña de Portugal), contribuíu como ningunha outra a esnaquizar os caladoiros do mundo. Isto é o que denuncia Kiko Ortiz, do Observatorio da Débeda e a Globalización: «O modelo de empresas mixtas e venda de dereitos de pesca –aos que en moitas ocasións acódese para poder obter recursos e facer fronte así ao pagamento da débeda externa–, postas en marcha maioritariamente en África, saca á luz problemas de grande envergadura. En Senegal, por exemplo, este modelo eliminou en 15 anos a pesca local, e con ela o principal medio de obtención de proteínas nesta rexión de África. Acabouse co equilibrio sociocultural da rexión e co medio de vida de 47.000 pescadores artesanais en Senegal. E estes son procesos irreversíbeis que as empresas que os xeran non poden solucionar.»

O despropósito: "Ademais, Pescanova non só destrúe caladoiros, nin moito menos. A súa estratexia dende hai moitos anos vai tamén orientada á acuicultura e os impactos do seu modelo acuícola, sempre con plantas que son «as maiores do mundo», teñen efectos devastadores no medio ambiente e nas poboacións locais. Deste xeito, obscenos anuncios da empresa, como o da planta de lagostinos que hai uns meses inaugurou en Nicaragua, polo visto tamén a maior do mundo, ocultan por exemplo que a produción acuícola desta especie, que se fai no 99 por cento en países empobrecidos, acabou en 20 anos co 25% das mangleiras do mundo (datos de Greenpeace). Mangleiras que proporcionan pesca, leña, evitan a erosión da costa e garanten a biodiversidade de boa parte das rexións ecuatoriais do planeta."

"O mesmo acontece co peixe de moda, o panga, que Pescanova acaba de anunciar que producirá en Mozambique antes de final de ano. Sempre no sur. Como é o terceiro mundo non importa. «O mundo pide panga e Pescanova vaillo a dar», dicía de forma fachendosa Manuel Fernández de Sousa ante os medios de (des)información galegos."

O verán pasado a Cooperativa de Armadores de Vigo e outras asociacións denunciaban a presenza de panga nos menús dos nosos colexios, hospitais e residencias xeriátricas. O motivo? Primeiro que viña de fóra –o que podemos chamar nacionalismo económico por interese–, de criadoiros abominábeis no Delta do Mekong de Vietnam, pero tamén que en análises de laboratorio, 6 de 8 mostras adquiridas en supermercados galegos contiñan Listeria monocytogenes, bacilo causante da listeriose, e nunha delas a bacteria portadora do cólera (Vibrio cholerae).

Os impactos: "Os problemas ambientais xerados por estas explotacións acuícolas son incontábeis: contaminación xenética de poboacións silvestres de peixes, verteduras de antibióticos e deterxentes, introdución de novos parásitos e virus nas poboacións autóctonas, descartes de pesca abraiantes para alimentar os seus peixes de plástico –para producir un quilo de salmón en Chile empregan 5 quilos de xurelo, e o mesmo acontece co rodaballo de Galiza, pois tamén é unha especie carnívora–, contaminación extrema por producir toneladas de refugallos que en moitas ocasións non se tratan, etc."

Podes ler o artigo completo nesta ligaçom
Outras informações sobre este e outros temas vencelhados em pescarroba.net e altermundo.org

Las mágicas aventuras de Sr. Cactus

Sam Joám 09

Mais uma vez estamos prestes a celebrar a noite mais curta do ano. À maneira tradicional (e pagã, por suposto) chimparemos as cacharelas (uma, três, sete, dez, doze vezes... como mandam os centos de ritos e costumes diferentes e ridículos preciosos) e paparemos sardinhas (se há sorte) com um bom vinho branco (se há ainda mais sorte) e mais pam de broa (no mais idílico dos casos... ca-brona, ca-brona style).

Olho que esta é a noite mais mágica do ano para moitos e moitas! As cousas desaparecem dos bolsos, todo o mundo é amigo teu, o que se guinda à praia nom faz falta recolhe-lo porque Mr. Câmbio Climático já o fará por nós e o mais importante... xordem as milagres inexplicáveis riso-gatúnicas!

Há um par de anos, numa aldeia de Polónia pudemos ver a figura do, daquela, recentemente finado Joám Pablo II. Incontestável. Igual que estoutra imagem onde se pode ver um golfinho fodendo uma majestosa ave fénix.

Por suposto, também há notícias doutras aparições místicas recentes. Case sempre também em vilas e aldeias remotas para que o fenómeno seja ainda mais indemonstrável espiritual e mágico. Achego-vos umas fotos que tomou o famoso Ramoncín o ano passado, na sua viagem para arrecadar os tributos que a SGAE, em justiça, devia cobrar-se das atrasadas confiadas e pitorescas associações de músicos de orquestra espalhadas polo mundo adiante.

Jesus-em-Cristo (fotos tiradas por Pequeño-Ramón em Arménia)

Nesta imagem, o Rei Leom (33 minutos despois... oooooh!)

A milagre fixo-se inquestionável quando apareceu Gardfield nas labaredas

Passai-no bem e tende cuidado com as queimaduras e a fauna autóctone do litoral.

Magic Style

Y se joden tod@s... sí o qué?

Las mágicas aventuras de Sr. Cactus

História do mundo laboral: das origens ao tempo dos recursos humanos (vol. I)

Dr. Dalalalcol (Catedrático de Ideologias Baratas e Risoterapia das Energias Desbotáveis pola Universidade Mattel de Wismon(k)ey -Alacama-)

En el principio fueron los peces los microbios las amebas Jesucristo los dinosaurios Primeiro nom havia nada (zero, o PP... nada), despois chegou Xesús-em-Cristo e trouxo os dinossauros que eram moi bonitos e faziam aaarrrgh e outros berros menos conhecidos como mamamama-pa-ko-mamamama ou parap-pakiiiiia.

Despois, como todo era moi aborrecido, Xesús-em-Cristo inventou o ser humano. Primeiro como estilo (sér-human style): dormir, beber, el rollo de siempre e mais tarde como persoa que vive e tem dívidas monetárias com outras persoas. Assim sucedêrom-se moitas "idades", segundo o nível de desenvolvimento que o ser humano ia acadando: a idade do bronze, a idade do ferro, a idade de levar sandálias e túnicas homossexuais, a idade das rodas-gigantes, a Idade Meia, a idade dos pimentos de Padrom, a idade dos pimentos "estilo" Padrom e a idade dos automóveis antigos guiados por negros que dam chimpos (tanto os coches coma os negros).

Na antiguidade (mais antigamente, antes de agora no tempo quer dizer-se) a cousa começou a pôr-se sexualmente quente quando Xesús-em-Cristo inventou a "esfera mágica de acurtar os caminhos", actualmente conhecida como "roda" em 1 de cada 2 países subdesenvolvidos, tanto em zona centro coma nos alfozes.

Ao tentar acaparar o invento de XeC, o ser humano volveu-se cobiçoso, esqueceu os seus labores procriativos e o mundo sumiu-se num caos que durou horas e horas, entre seis e cem, que case fulmina a civilizaçom inteira de nom ser pola Hora Feliz de cerveja LIDL que decretou o Governo, daquela respeitado em todo o mundo, o qual estava conformado por dous grilos e uma lavadora, quem se autodenominavam Microsoft.

Para garantir o controlo e canalizaçom das ânsias de poder do ser humano, Xesús-em-Cristo ideou uma fórmula magistral: o intercâmbio de matérias curmãs (risos). O sistema era doado: 1 saco de milho miúdo - 1 saco de patacas, 1 saco de cebolas - 1 saco de leitugas, 1 saco de ouro - 2 sacas de prostitutas bailarinas, 1 saca de petróleo - ½ saco de cocaína... e assim funcionou-se durante séculos e uma hora menos em Canárias.

No próximo artigo, o Dr. Dalalalcol desvelará como é que se chegou ao sistema de remuneraçom do esforço, já na época da antiga Roma.

O caralho vinte e nove (29): Heima

O primeiro filme feito por Sigur Rós recolle a xira realizada por quince localidades de Islandia durante o verán de 2006, incluíndo tamén algunhas actuacións posteriores. A maioría son concertos sorpresa, unicamente para os habitantes de cada localidade. Os escenarios varían desde grandes superficies ao aire libre até igrexas recolleitas; entre os concertos atópase o de Reykiavik, o máis multitudinario da súa carreira e, posiblemente, da historia de Islandia.

«Heima» significa "en casa" en islandés, e pretende ser máis que un documental musical, capturando parte da esencia e da vida en Islandia. O director, o canadense Dean Deblois, é un gran fan do grupo e até agora traballara en películas animadas de Disney, dirixindo e escribindo Lilo & Stich, entre outras.

«Heima» é unha fermosísima colección de imaxes que non fan senón pór de manifesto a relación -tanto delicada e íntima, como maxestosa e extraordinaria- que existe entre esa terra de xeo e lava que é Islandia e a música de Sigur Rós. E é que en verdade as imaxes foron seleccionadas, filmadas, fotografadas e editadas cun ollo ao detalle, coa precisión e o agarimo infinito de quen ama a súa terra e a mostra con orgullo e con humildade. Unha postal máxica que leva a eses lugares no medio da nada -aos campos de lava, aos fiordes, á lagoa glaciar-, por medio de coloridas imaxes de ilusión e música exquisita. E a maxia ocorre verdadeiramente cando, despois de estar aí, no medio da nada, comprendes perfectamente que a música de Sigur Rós non podería ser doutra maneira: o mesmo suave e delicada como salvaxe e primitiva.

En Islandia o que fai Sigur Rós ten máis sentido que en ningún outro punto do globo. E quizais por esa mesma conxunción é posible que esta película reúna as mellores presentacións en vivo da banda.

Con «Heima», Sigur Rós demostra que é un deses grupos que fan música non para recibir algo a cambio -millóns, recoñecemento, status, encomios-, senón por un simple impulso creativo persoal, e tamén para dar: «Heima» é un agasallo para o seu pobo, e, a través deste marabilloso documental para o mundo, ábrennos as portas do seu heima, do seu fogar.

Fonte: Comunicado de Prensa Animusic Booking (tradución)

*****

Ontem vim por fim este documental da minha indiscutível banda-referência e a verdade é que me arrependo de ter deixado transcorrer tanto tempo para visiona-lo. Assim e todo, como único ponto negativo, confesso que me deixou com mais ganas ainda das que já tenho desde há tempo de assistir a algum concerto destes abraiantes MÚSICOS, assim, com maiúsculas, islandeses. Nom minto se digo que é o evento musical ao que mais desejaria acudir e mais loucuras (monetárias, viageiras...) cometeria para consegui-lo.

Para quem me conhecedes, já sabeis da minha predilecçom por Sigur Rós, mais... que vos diria se nunca escoitastes nada deles para convencer-vos de que devedes ver este documental?

Primeiro: que ainda que nom gostedes do grupo, o documental dá conta duma viagem verdadeiramente magnífica e bem paga a pena vê-lo já só pola descoberta que supom do país tam desconhecido como atraente que é Islândia.

Segundo: que se os vossos gostos musicais som amplos e diversos e tendes uma mente receptiva e aberta cara a novos estilos, este documentário reúne todos os elementos para que seja uma experiência comovedora e única. Para mim, que gosto imensamente de Sigur Rós, foi intenso e vivificador. Sem discussom.

Deixo-vos várias ligações, donde podedes aceder a contidos, fotos, vídeos em-linha, descarregamentos e demais.

Mais uma vez, insisto... nom o perdades! 10/10!

Heima, a film by Sigur Rós
Heima em Google Videos (inglês, qualidade média)
Heima (arquivo torrent -inglés-)
Heima (legendas/subtítulos -espanhol- para o torrent): aqui e aqui


Las mágicas aventuras de Sr. Cactus


Dedicado a Tomy, em certa maneira ideólogo da vinheta de hoje.

(anti)publicidade: Nom podo crer que o inventaram!

Stupidol© já chegou para fazer-vos felizes ou todo o contrário... que mais tem subnormais amigos/as!!

Stupidol© concentra todos os activos e as ele-kasei-ni-te-inmutas necessários para a vida na cidade, no campo, no Pólo Norte ou no puto Trópico de Capricórnio! Abofé!!!

Stupidol© é um medicamento, uma lambetada, um jogo e... uma putada! Com a sua forma de supositório é ideal para que te jodas nom o notes mentres corres, saltas, comes, corres, saltas, dormes, saltas, fodes, corres, te jodes, saltas!

Hahaha! Stupidol© só se vende em farmácias de bairro para que todo o mundo saiba o abraiantemente atrasado/a especial que és! Ti... e a tua família de fracassados!!!

Stupidol©, Stupidol©, Stupidol©!!! A soluçom para esses dias em que nom sabes se sair de marcha, ver a TV ou meterte algo por el putísimo culo amar El-Amor!!!

Que como se administra? Como todas as cousas naturais, ho! Por el culo bien a fuego! Olha:

-Por quem fichou Cristiano Ronaldo?
-Polo Madrid!
-Stupidol©!!!!!!!!!!!

[Stupidol© é tam real como o Monstro das Galhetas, o Livro Gordo de Petete ou a Duquesa de Alba]

Mais... que demo de benefícios tem este produto? Participa e ganha uma (a)moto e uma (a)radio a pilhas (as duas) ou um CD com os grandes êxitos de Tijeritas!

Las mágicas aventuras de Sr. Cactus

Sr. Professor (3.ª quenda de 2009)

Quem mo ia dizer! Justo quando venho de rematar os dous cursos dependentes da Deputaçom da Corunha e mais passar uma fim de semana inteira como examinador dos CELGA e já me estava a preparar para as férias nom-remuneradas (este ano nom convocárom oposições a Secundária assim que toca agardar...) resulta que me chamam da Conselharia para cobrir uma vacante de, em princípio, duas semanas.

Entre as opções que me oferecêrom, a que finalmente escolhim foi uma que me traía boas lembranças: o IES Urbano Lugrís da Corunha, precisamente o centro em que figera há vários anos a minha escassa, mas produtiva, formaçom prática correspondente ao imorredoiro CAP. Hoje mesmo venho de visitar (novamente) o centro para conhecer o que há ser, ainda que nom por moito tempo, o meu alunado, com quem tivem hoje já as minhas primeiras aulas do ensino obrigatório deste curso (2.º da ESO, neste caso).

«Mariña», do pintor corunhês Urbano Lugrís

Assim que, mais uma vez, volta às origens...

Mundo gatuno

Esta que vedes é a famosa Cooper's Hill (a colina do Cooper), no condado de Gloucestershire (Inglaterra).

Suponho que reconheceredes esta colina, cujo certame do Cheese-Rolling (queixo rolante) tanta sona lhe tem dado, graças a programas como Transworld Sport, o típico espaço para os desportos raros e extravagantes que todo o mundo, quando menos uma vez na vida, deu visto case sem querer mentres mudava de canal e afinal tragou inteirinho.

A semana passada celebrou-se a nem-se-sabe-gésima ediçom (a documentaçom conservada fai pensar em que a tradiçom seria considerada já como antiga nos primeiros anos do século XIX) e nom me pudem resistir a oferecer-vos alguns dos seus high-lights.

A verdade é que a técnica dalgumas persoas participantes é espectacular...


Volta às origens

Por fim volvo ter a Internet operativa na minha computadora. Ainda ficam sem resolver alguns problemas menores que provavelmente me obriguem a ré-formatar mais uma vez (e já seriam três no ultimo ano), mais o básico vai indo... E como nom há mal que por bem nom venha, graças à compra (inevitável) dum novo router sem fios agora também podo desfrutar de conexom em toda a casa. Assim que em quanto merque o portátil polo que levo agardando mais dum mês hei poder ser mais tecnológico-dependente ainda do que já som. Preocupante, nom si?

Semelha que há cousas que nom podem existir sem as outras, nom sei. Nom creio no destino nem nada disso, mais está claro que a Natureza sabe organizar-se bem para assegurar a ordem dentro do caos. Decerto que se nom se premiassem os segundos e terceiros postos em muitos eventos desportivos, como nas Olimpíadas, o primeiro lugar nom seria tam valorado. Faltaria um elemento fundamental: o contrasto de esforços.

Gozaríamos igual da vida se nom existir a morte? Duvido-o moito. A assunçom dessa realidade inseparável (igual do que moitas outras) fai com que nos esforcemos moito mais em aproveitar o tempo que temos. A valorizaçom da amizade seria impossível se nom tivéssemos que demonstrar a nossa capacidade de adaptaçom, aprendizagem e cambio durante todo o processo.


E todo isto a que vem, diredes... Pois para introduzir o tema dos contrários necessários e achegar-vos uma carta ao director que mandei a La Opinión de A Coruña a semana passada em resposta a outra enviada dias antes ao mesmo jornal. E é que às vezes um nom pode ficar calado ainda que o queira. E podedes-me crer: há tempo que deixei de sentir a necessidade de falar destes temas, já que a oportunidade de dialogar ficou praticamente arrombada nesta sociedade funambulista do caralho, mas essa atracçom de pólos opostos é que me retém ainda no plano das evidências disfarçadas que tanto custa desvester. E a verdade é que algo ainda som quem de engadir, ou isso creio...

Imposición lingüística: Soweto y Galicia (Adrián Fernández, 21/05/2009)

Soweto, 1976. El gobierno del apartheid dispone un normativa en materia lingüística según la cual afrikáans, fundamento de la identidad única y separada —¿les suena?— de la población blanca surafricana, se convierte en lengua única en las escuelas negras, impidiéndose la elección. A primeros de 1976, en una escuela de un gueto de Soweto, un par de maestros son despedidos por negarse a la imposición. En respuesta los estudiantes fueron a la huelga. Llegaron incluso a negarse a entregar sus exámenes, pues la disposición obligaba a redactarlos en afrikáans —¿les suena?—. El 16 de junio los alumnos se manifestaron contra la imposición lingüística. No a favor del inglés, ni del afrikáans, ni del bantú. ¡Reclamaban el derecho a elegir! La policía asesinó a 566 niños. Hoy ya no existe el régimen del apartheid. Mandela firmó en 1996 su defunción rubricando la nueva Constitución de Suráfrica (puede ser consultada en la web del Gobierno surafricano: www.info.gov.za). Invito a leer el artículo 29 a Ánxel Vence, que hace unos días escribía de manera imprecisa sobre el apartheid (impreciso es un eufemismo).
El artículo, firmado por Mandela el 10 de diciembre de 1996, dice en su punto 2: "Todos tienen el derecho de recibir educación en el idioma o idiomas oficiales de su elección en instituciones educacionales públicas…". El art. 30, también firmado por Mandela —poco sospechoso de defender el apartheid—, tiene el siguiente tenor literal: "Todos tienen el derecho de usar el idioma, y participar en las actividades culturales, de su elección...".
De lo dicho, que es un dato contrastable y comprobable (invito a quien quiera negarlo que lo pruebe), sólo se pueden seguir tres cosas: (1) que los que dicen que la elección de idioma es apartheid son unos miserables; (2) que son unos indocumentados; o bien (3) que Mandela era idiota y al firmar la libertad de elección lingüística, en realidad, reintrodujo el apartheid.
Hoy día, en la plaza en la que fueron asesinados todos esos niños, hay un monumento que contiene el texto de la Freedom Charter, declaración que inspiró la Constitución. En él puede leerse, para vergüenza de mentirosos, lo siguiente texto: All people shall have equal right to use their own languages.

*A Historia de Galiza: Pola defensa da nosa lingua (David Paz Lafuente, 28/05/2009)

Galiza, 1387. A guerra civil entre Pedro I (a quen apoian os nobres galegos) e o pretendente Henrique de Trastámara culmina coa vitoria deste e o primeiro gran golpe histórico para a nobreza galega. Andado o tempo, en 1486, os Reis Católicos viaxan a Santiago de Compostela, data simbólica da definitiva submisión da Galiza ao poder centralizador da Coroa de Castela. A partir de aquí a castelanización dos poderes públicos galegos (xustiza, clero, educación etc.) será progresiva, mais decidida, creando a imaxe paradigmática dun status social ideal que se ha filtrar verticalmente, devagar, a través de todos os estamentos da sociedade galega de maneira eficaz e devastadora —sóalles?—. A expansión do (pequeno) Imperio precisaba dese mecanismo cohesionador para a súa sorte, nun proceso colonizador que case deu en dinamitar a conciencia e a dignidade dun pobo que esquecera mesmo o seu amor propio.
Despois de máis de 5 séculos en que as elites de poder (galegas?) viviran (e fixeran vivir) de costas á sociedade que as vía medrar coa promesa estéril sempre viva no imaxinario colectivo do ascenso social con base na lingua —sóalles?—, en 1936 a lingua galega recibe un golpe que semellaba definitivo. Co trunfo do fascismo, a lingua castelá recibe o apoio institucional máis rexo e intransixente da historia recente. O alumnado galego é reprimido até fisicamente por utilizar o seu idioma propio nas aulas —sóalles?— e a sociedade galega malvive lingüisticamente entre represalias, malaprendendo tópicos, convivindo coas infamias e desqueréndose a cada paso, nun descenso, chanzo a chanzo, cara aos infernos da ignominia.
En 1980, o Estatuto de autonomía entra finalmente en vigor (o orixinal, de 1936, nacera xa fanado) tentando recuperar a dignidade do idioma cunha tímida e moitas veces escasa aplicación real, alarmantemente orfa de ambición. No momento actual, desde certos sectores que só consideran a súa propia realidade como válida e ideal ("en las ciudades no se habla gallego —sic.—, logo é unha imposición"), estase a desatar unha auténtica autarquía da razón desde unha pésima e perversa interpretación do concepto liberdade, con base en (auto) odios e xenreiras que perpetúan o inxenuo sofisma daquelas pretendidas vellas bondades nunca materializadas da lingua común (ou algunha persoa se fixo rica por mor de falar en español?).
Esta é a realidade da Galiza, Sr. Fernández, non fai falta acudirmos a lonxíncuas terras espoliadas pola mesma ignorancia que aquí opera maquiavelicamente para explicarmos a historia de noso.
E por certo, consulte a Carta europea das linguas rexionais e minoritarias, tamén aí se afirman cousas moi interesantes sobre o respecto e promoción destas linguas. Seica as nosas propias leis non merecen tanta atención...


*Por alguma raçom, a persoa responsável da secçom modificou o título original da carta, muito mais sugerente: "Galiza, eau de cologne (resposta a Adrián Fernández)".

Saúde e Galego Sempre Mais!

Pouco chachimente internetizado out-of-space way of life

Nom há ninguém que me poda entender melhor que o Enjuto Mojamuto, logo de sofrer uma temível tríada informática na passada semana (regravadora de DVD escaralhada -houbem de mercar outra-, internet fóra de serviço a causa da morte do router -um novo esperando já a ser instalado- e a outra computadora da casa com um misterioso "Windows XP issue" -graças Bill Gates- que fai impossível o início de sessom; assim que todo depende do portátil paterno...).

Pido desculpas polo que semelha um desatendimento momentáneo do blog em todas as suas secções habituais (Sr. Cactus anda bem entristecido) e tentarei ressolver nos vindouros dias estes punheteiros inconvenientes.

Saúde!


Designed by Posicionamiento Web | Bloggerized by GosuBlogger