Informe de Greenpeace sobre a desfeita urbanística na Galiza

Achego-vos o mapa que vem de publicar Greenpeace e que recolhe o xornal Galicia Hoxe, onde se mostram os "pontos pretos" do litoral galego, com (segundo dados da devandita organizaçom) 6.000 vivendas ilegais e 800.000 em projecto (cumpre recordar que a poboaçom actual da Galiza rolda os 2.750.00 habitantes -segundo dados de 2003-, com o qual o aumento previsto é mais que considerável, e mais ainda se pensamos que as tendências natalícias no nosso país som bem modestas, com uma relaçom nascimentos/passamentos ainda negativa).


Para ampliardes esta notícia, podedes consultar esta ligaçom.

Se eu fose autor (Manuel Rivas)

SE EU FOSE AUTOR

Se eu fose autor escribiría unha peza en dous lances. A obriña duraría dez minutos nada máis.

LANCE PRIMERO

Érguese o pano e aparece unha corte aldeán. Enriba do estrume hai unha vaca morta. Ó redor da vaca hai unha vella velliña, unha muller avellentada, unha moza garrida, dúas rapaciñas bonitas, un vello petrucio e tres nenos loiros. Todos choran a fío i enxoitan os ollos coas mans. Todos fan o pranto e din cousas tristes que fan rir, ditos paifocos de xentes labregas, angurentas e cobizosas, que pensan que a morte dunha vaca é unha gran desgracia. 0 pranto debe ter unha gracia choqueira, para que estoupen da risa os do "patio de butacas".

E cando se fartan de ri-los señoritos, baixará o pano.

LANCE SEGUNDO

Érguese o pano e aparece un estrado elegante, adobiado con moito señorío. Enriba dunha mesa de pés ferrados de bronce, hai unha bandexa de prata, enriba da bandexa hai unha almofada de damasco, enriba da almofada hai unha cadeliña morta. A cadela morta semellará unha folerpa de neve. Ó seu redor chora unha fidalgona e dúas fidalguiñas novas. Todas elas fan o pranto i enxoitan as bágoas con paniños de encaixe. Todas van dicindo, unha a unha, as mesmas parvadas que dixeron os labregos diante da vaca morta, ditos tristes que fan rir, porque a morte dunha cadela non é para tanto.

E cando a xente do galiñeiro se farte de rir a cachón, baixará o pano moi amodiño.

Oda ao San Xoán (Some-One)


Oda ao San Xoán
(ao día, ao santo que lle dean polo cu)

Some-One, Some-One!
sardinha con pan!
Some-One, Some-One!
cacharelas, lumeiradas e pacharán!

Some-One, Some-One!
diversión etílica banal!
Some-One, Some-One!
...
carallo sexy!

Espero que desfrutedes dun novo ano de ledicia some-onesca e que non perdades as chaves na praia, que despois custa un mundo atopalas.
Vémonos apañando cousas perdidas pola mañá! Saúde!!

Requiescat In Pace (à fim)

R.I.P.

EeB adverte: Spain is not cool

Por um 24 de junho feriado


EeB apoia a iniciativa d'A Gentalha do Pichel

Medo aos aviões (caso prático)

Um artigo de Ernesto Vázquez Souza, fabuloso exercício de "sibilínia metalinguística".

Você viaja de avião. Por acaso abre-se fugaz a porta da cabina e, do seu assento, vê que não há ninguém a pilotar.

Não entre em pânico. Reflita sobre a verossimilhança das possibilidades a seguir e ofereça uma solução [Não esqueça ler com cuidado até o final do enunciado]:[+...]

  • a. Efetivamente, não há ninguém na cabina de mando. Talvez por isso os passageiros de Primeira estejam tão maníacos por liquidarem as olivas.
  • b. Provavelmente o avião é tele-dirigido, como nos filmes de série B, por alguma força misteriosa, alguma organização governamental ou algum agente do mal. Talvez por isso os passageiros de Primeira estejam tão desesperados por rematarem as garrafinhas alcoólicas.
  • c. Seguramente a. e b. são corretas mas não indistintas. Por isso, talvez, não há olivas nem garrafinhas para os da classe Económica.
  • d. Obviamente nenhuma das duas é correcta. Acougue, o piloto é esse nacho de longas orelhas que leva esse manual ACME debaixo do braço, apenas estava a cumprimentar a passagem. Agora lhe trazem uma coca-cola e amendoins.
  • e. Alegadamente há qualquer problema, mas já o resolvem seguros da Torre de controlo virtual perfeitamente assessorados pelo Conselho e a hesitante Academia. Mas estão no almoço. Desculpe, mas agora só oferecemos café ou chá.
  • f. Seguramente é tudo pura paranóia sua. Pergunte melhor às aeromoças Mar e Sol, tão gallegas elas como os gallegos. Se ainda conserva a dúvida, solicite a elas para tomar melhor alguma substância analgésica ou estupefaciente.

Para resolver este dilema conta com:

  • Nacho de orelhas longas com manual ACME.
  • Gajo lusitano de fato azul e estranho chapéu decorado com umas asinhas douradas, que está a ler um velho “Manual para 747”. Infelizmente, teima em curtir em péssimo castelhano com as aeromoças e sobranceia e ignora desde o seu 1’95 as suas tentativas de comunicação.
  • Aeromoças Mar e Sol, muito chatas com os de classe Económica, mas muito solícitas com as suas caixas de aspirinas entre a primeira classe.
  • Velhinho muito ocorrente que diz ter sido piloto, e nos oferece apontamentos básicos e fatos de páginas sobre aviõezinhos (também diz conhecer alguém na Torre de terra e na imprensa local).
  • Passagem de Primeira que não quer saber nada que não seja de garrafinhas, amendoins ou olivas em grandes quantidades.
  • Passagem de Económica que desconhece -e talvez melhor- a ausência de piloto.

Escreva, razoando, uma resposta em 5-10 linhas.


Consulta a página do PGL para leres o artigo e os comentários originais.

Análises Cinematográficas

Déjà Vu


Director: Tony Scott (Antonio Escocés)

Intérpretes: Denzel Washington, Val Kilmer (gordo como un cabrón), Paula Patton (negra), Bruce Greenwood, Jim Caviezel y más que aún son peores.

Productor: (Importante) Jerry Bruckheimer. Todas sus películas son caquita: Piratas del Caribe (la única que se salva porque entretiene mínimamente), Armageddon, Black Hawk Down, CSI, Pearl Harbor, Coyote Ugly, Con Air, La Roca... y sus primeras producciones (cómo cambia la vida) Flashdance y Top Gun!!!

Sinopsis: Denzel Washington es negro. Hay una explosión en un barco. Muere todo dios, pero eso no importa, lo importante es descubrir por qué una tía aparece muerta en un río y no hay conexión. Val Kilmer llega (todo orondo) y le ofrece entrar en su super-equipo de polis investigadores. Se van a una autocaravana a fumar canutos, a reírse de chistes malos y a combatir el mal. De repente Denzel descubre que tienen un ordenador... atención... PARA PODER VER LO QUE PASÓ DONDE QUIERAN CUATRO DÍAS ATRÁS!!!! El ordenador, gracias a unos satélites (y ya está, para qué más explicaciones?) puede ver todo lo que sucede en cualquier sitio del mundo, con perspectiva en 3D, puede atravesar paredes, PUEDE REPRODUCIR LAS VOCES, CONVERSACIONES, etc. DE LA GENTE (??), puede hacer filetes empanados, de todo. Pero eso sí, todo con 4 días de anterioridad a los hechos (???). Entonces Denzel se cansa de ser el mítico negro y decide modificar el pasado: se manda una carta a sí mismo desde el presente al pasado gracias a otro ordenador/máquina del tiempo (wao!), pero no consigue su propósito de autoavisarse, así que va él mismo. Las probabilidades de que se desintegre son del 99,9%, pero... hahaha. No muere porque es Magical Police. Entonces empieza a liarla con su negritud, contacta con la muchacha muerta y ella flipa porque descubre que sabe todo lo que va a pasar. Finalmente se suben al barco que había explotado al principio de la película, para atrapar a Jim Caviezel, el ex-marine loco (de qué me suena esto?...), que era el causante de todo el petate. Hay unas risas finales con frases choqueiro-magnéticas y se produce una macro-risión final con el desenlace más esperado de las últimas décadas.

Puntos fuertes: Val Kilmer da risa y/o lástima. Mola.

Puntos débiles: No hay folleteo. Uno que hace gracias salía en series míticas (tiene cara de mono raro).

Puntuación de Espazo en Branco: 1,5 Pako Vasques sobre 5

Decálogo del buen tunero

Hola amigos/as! Gracias a la colaboración de EeB con el insigne Instituto para la Incapacidad Mental de Massachussets Oeste by Goma-de-mascar Cheiw, os traigo el decálogo que debéis seguir si quereis convertiros en EL MEJOR* TUNERO DEL MUNDO. Fruto de un riguroso estudio con hammsters albinos y después de arduas horas de fumar contenidos de sustancias alucinógenas en continentes de papel de arroz y otras nimiedades alcohólicas, los fabulosos científicos de la célebre universidad de catetos hijos-de-puta han conseguido establecer los ideales que todo tunero debe seguir a rajatabla (de dónde coño vendrá esta expresión?) para convertirse en EL MEJOR* TUNERO DEL MUNDO:

1. Coche barato, para perder la vida facilmente en el primer choque lateral a 22 km/h. A elegir entre una amplia gama de coches de cartón con aleación de polis-pan: Citröen Saxo, Peugeot 206, Fiat Stilo/Punto, Renault Mègane, Hyunday Coupè o Seat Ibiza. Se admiten otras marcas mientras sean fabricados bien lejos, bajo condiciones de salubridad desconocidas y conocimientos de los operarios limitadas/reducidas/inexistentes.

2. Asiento del conductor modificado para poder ir recostado, con la altura de los ojos justo entre el hueco que queda entre el salpicadero y la medialuna superior del volante. Es decir, el campo de visión debe ser del 10 o el 12%, como mucho!

3. Todo lo tuneable en el interior del vehículo debe ser tuneado: volante, cambio de marchas, alfombrillas, cuadro de mandos, freno de mano, asientos, cristales, antena, tapicería, revestimientos, cinturones, condones, dinero para el peaje, mapas de carretera... A dónde vamos, neno? Nosénenopillalmapa y miradondestálalloieslava! Buah, neno! Ya te viene siñalado, que muvi! (Gracias Todo-Tunning)

4. Tener el equipo de música más hortera del mundo (luces multicolor, 7 ruedas giratorias, conexión USB, manos libres con marcado rápido para llamar a Chimo Bayo, Pegatinas de la LFP). El equipo debe cumplir la siguiente premisa: la capacidad de deslumbrar con los leds de la pantalla es directamente proporcional al conocimiento del funcionamiento del aparato. Es decir, no se tiene por qué saber cómo van todas las funciones del cassete de 725€ (una ganga), sólo hay que dominar 3 cosas: rueda de volumen (siempre al 100 sobre 100), tecla de Super-Bass (siempre activada) y tecla del canal de Radio-Marca (si no se escucha bacallú es que algo le pasó en la rodilla a Sergio Ramos).

5. Gafas de sol feas, muy feas, las más feas que se puedan encontrar... y amarillas. Cristales no homologados por la UE. Siempre colgadas del cuello con la parte de las lentes en la nuca y las patillas hacia adelante.

6. Los altavoces, platos, amplificadores, disipadores y demás aparatos de sonido deben ocupar TODO el maletero. Ojo! TODO!!! No puede entrar nada más que el equipo de sonido. Si entra un paraguas o un cartón de leche estás perdido. Además la potencia del coche se reduciría en un 0,0076% y eso es inadmisible.

7. Los adornos interiores serán: muñecos chungos de Brujerías y tiendas de regalos (?) afines, a poder ser con letreros del palo: "Este culo es el único que vas a ver en tu vida y está a punto de desaparecer. Disfrútalo mientras puedas" (esto lo dice un diablillo en su camiseta de "machaca"); ambientadores de interior: dados, bolas de billar o subnormalidad análoga (cualquier cosa que saque Feuvert).

8. Los adornos exteriores consistirán en: pegatinas tribales, pegatinas de llamas y/o pegatinas de Tunning (Tunning Team, Fisterra's Driving, Taller de la velocidad, Super Fast Arteixo, Speedy Martínez & Miguel, etc.). El coche deberá tener el chasis rebajado, para poder pegar siempre con los bajos en todas las subidas y cambios de rasante de Montealto, Labañou, Os Castros y en todos los accesos a los párkings o garajes. El vehículo deberá llevar un alerón que sobrepase en 2 metros la anchura del mismo. Éste deberá ser grande, formulaunesco y, lo más importante, deberá impedir la cómoda visualización de la parte trasera de la carretera, imposibilitando lo máximo posible el uso efectivo del retrovisor interior del coche. Las llantas deberán provocar ceguera con el reflejo del Sol. Los faros deberán ser propicios para deslumbrar caballos en un rango de entre 700 y 2.900 metros y provocar el pánico de las águilas y los osos polares.

9. La velocidad. Si la aguja del cuentakilómetros no está marcando un número de tres (3) cifras, en cualquier momento, a cualquier hora y en cualquier situación, la única alternativa es que tu choche esté estacionado en el párking de algún after-hours. Si no es así, mejor que te metas a maricón.

10. Muy importante! El maqueo del tunero: ventanilla abierta, SIEMPRE, aunque sea invierno, haga -12 ºC y caiga granizo de ese que cae del espacio a veces, de medio metro de diámetro. La ventanilla no se tiene que abrir porque dentro del vehículo haga calor, se abre para demostrar a los transeúntes del exterior que tienes el gusto musical de un pez homosexual y para alterar en la medida de lo posible la tranquilidad de la gente que te rodea.
El codo deberá ir apoyado en la ventanilla, rozando levemente el volante con el dedo índice (dominando el buga), la otra mano en el cambio de marchas permanentemente, fumando una "truja" y mirando por el inutilizado espejo retrovisor interior continuamente por si viene la policía y hay que echar un "pique guapo".

Adelante! Perded los puntos que no pierden las mujeres! Ahora el mundo es todo vuestro! De vosotros depende, campeones!!



* El Instituto para la Incapacidad Mental de Massachussets Oeste (IMMO) advierte que MEJOR puede significar PEOR.

O Titular Máis Choqueiro da semana (TMC)

O G8 adía ao 2050 a rebaixa de CO2
e o Vaticano ve "pecado grave" destruír o Amazonas.
(Galicia Hoxe)



Fábula do País do Bicientismo harmónico

Había unha vez un país chamado Inconscientia, moi bonitiño el, de xente doce e amábel e agarimoso trato. Os seus habitantes adicábanse ao traballo da terra e á esculca dos mares, tarefa en que eran expertos dende tempos moi antigos. Co paso do tempo, grazas aos coñecementos e habelencias dos vellos sabios, foron desenvolvendo unha técnica moi eficiente para traballaren a mar, baseada nunha antiga teoría matemática dos mestres árabes de Damasco, a cal perfeccionaron até acadaren a súa técnica propia, cuxa sona se estendeu mesmo alén das súas fronteiras. E así pescaron durante séculos, fachendosos da súa técnica inimitábel. Mais, un día, as xentes de Insconscientia foron visitados por un outro pobo pescador e cazador, de nome Unisólibri, quen lles amosaron a técnica empregada por eles dende antigo, baseada na ciencia da física.

Aos poucos, os habitantes de Insconscientia foron esquecendo a súa técnica milenaria de pesca, e adoptando a técnica que o pobo de Unisólibri lles aprendera. Todo aquilo baseado nas matemáticas foi desaparecendo de vagariño, e a física ocupou o seu sitio igualmente amodiño. Todos os libros que falaban das ciencias matemáticas foron gardados coma reliquias en maxestosas e fermosas bibliotecas, protexidas por sapientísimos científicos, e unha vez ao ano eran sacados das súas urnas para llelos ensinar aos cidadáns de Insconscientia, depositarios orgullosos do seu vetusto legado e antergas tradicións. A física, así e todo, era agora a única ciencia necesaria, e con ela abondaba e sobraba para interpretar o mundo e evoluír coma pobo.

Algúns cidadáns de Insconscientia, coñecedores da importancia e valía dos seus antigos coñecementos, tentaron recuperar a memoria de todo aquel pasado glorioso, para demostraren que as técnicas matemáticas debían volver ser as propias do país, como fora no pasado, con aquelas artes tan brillantes e eficaces. O rei de Insconscientia e os seus nobres vasalos aceptaron entusiasmados ante tan magna idea e o soberano rexedor non dubidou en dictar leis e promulgar decretos para normalizar novamente as ciencias matemáticas en todo o país.

Porén, as tranquilas e ignorantes xentes de Insconscientia non acreditaban demasiado nese pasado de que lles falaban e por toda a parte se escoitaban comentarios como: "As matemáticas non valen para nada", "Aquí sempre se pescou coa técnica da física, a conto de que vén agora tentar impor a técnica da matemática?", "Esa técnica nova da que falan eses sabios nin é técnica nin é nada, é un invento de catro científicos para nos tolearen a cabeza". Moita xente aínda recordaba os seus avós e avoas falar desa técnica milenaria baseada nas matemáticas, e algúns, poucos, aínda seguían a usala, caladamente, no seu traballo diario. Mais a importancia que adquirira daquela a física xa era moita, e cando ían á cidade para mercaren aparellos, ou cebo para os peixes (miñoca, sardiña, isca...) pedíano todo coma se fose para seguiren a técnica da física, pois dáballes vergoña que a xente da cidade pensase que aínda seguían a empregar aquela antiga técnica desfasada ou por medo a que pensasen que non sabían saír á mar co aparello desa gran técnica da física.

O sapientísimo rei de Insconscientia foi informado entón de que as leis que promulgara non tiñan o resultado esperado e, de inmediato, creáronse axudas para que as antigas técnicas de pesca baseadas nas matemáticas se recuperasen e se volvesen ensinar nas escolas de pesca de todo o país. Léronse edictos solemnes en prol da pesca con anzol matemático e con aparello de igual ciencia, fixéronse libros, realizáronse reunións de seguimento, centos de sabios foron reunidos para analizaren a cuestión e déronse mil e unha solucións, ideáronse plans de choque e intervención, celebráronse festas de pesca tradicional, e promúlgaronse máis leis para protexer aqueles antigos costumes. Todos ficaron moi contentes, por teren axudado a solucionar o problema. Algúns dos vasalos e incluso o propio Rei non dubidaban en practicar publicamente, mal que ben, a arte antiga da pesca de Insconscientia ante as bondadosas xentes do reino. E todo decorreu en harmonía durante séculos e máis séculos.

E un bo día, toda a xente de Insconscientia, asimilada polo emerxente e fanático pobo de Unisólibri, esqueceu completamente aquela antiga arte de pesca baseada na matemática e chorou amargamente porque a técnica metade matemática metade física que empregaban era ridiculizada por todos aqueles que unha vez lles aprenderan a súa nobre técnica.

E todo o pobo de Insconscientia, que unha vez fora libre, digno e orgulloso de si propio, foi tomar polo cu e ninguén se importou en ningures. E todo se foi ao carallo.

FIN

Oye, que yo no pesco con la técnica matemática, pero soy tan "inconsciente"* o MÁS que tú, que yo mamé esa técnica desde que era pequeñito. Y la uso cuando quiero y no cuando el rey y sus nobles me digan que tengo que usarla. Y si no la uso es porque no se me da bien y no quiero hacerlo mal... aparello, bolboreta, arco-da-vella, morriña!!!

*inconsciente: ciudadano de Inconscientia, antiguo reino del Imperio Unisólibri.

A última lea das Españas

1. Xorde a petición para lle poñer letra ao himno español

1.1. A SGAE requirida para procurarlle compositores/as,
1.2. Rajoy xa anunciou que vai apresentar a proposta no Congreso dos dePUTAdos,
1.3. Jiménez Losantos expón a súa teoría de que Xavi e mais Puyol, xogadores cataláns do combinado estatal de fútbol-11, dobran as medias de tal maneira que se non poida ver a bandeira española.

2. O ministerio español de cultura preséntase na "causa" para esixir os tesouros que unha empresa profesional ianqui recuperou dunha antiga embarcación do reino das Españas afundido en medio do oceano, xusto a carón de ningures -un pouco á dereita-, so o pretexto de que "o barco operaba ás ordes do Reino de España". En total 150 toneladas de moedas de ouro e prata. Hai quen di que eses achádegos deben ser reclamados para poder expoñelos nun museu... 150 toneladas de moedas.
2.1. O ministerio de cultura español, así como a Garda Civil do mar, alegan que non foron avisados, despois de que os "piratas" andaran a navegar 2 meses por mares próximos e estiveran por 30 días xusto na zona onde finalmente atoparon o barco. Parece ser que o ministerio de cultura tamén vén de denunciar Mario Picazo por non ter anunciado con suficiente antelación a chegada do verán.

3. O ministerio de cultura español (canta actividade ultimamente!) enfróntase dialecticamente á Consellaría de Cultura e Turismo de Castela-León pola autenticidade da espada do Cid Campeador, a Tizona, pola cal a devandita consellaría pagou 1,6 millóns de €.

Ensinanza final ou moral da historia: O nacionalismo rompe España

Gatos nacionalistas excluíntes rompendo España na disputa polo Couto de Doñana

Linguas Cruzadas

Documental sobre o estado da língua galega entre a mocidade, emitido na TVG o 17 de maio de 2007. Uma pequena lecçom de sociolinguística que acho ainda de bastante vigência na meirande parte dos traços que nele se expõem (se quadra o único que rechia um pouco são os testemunhos dos moços e moças corunheses/as, dando uma imagem comprensiva que, na minha opinião, se não corresponde com a verdade, mas há que louvar a sua sinceridade noutros aspectos, quando semelha que dão tirado o disfarce e se não lembram que os estão a filmar). De todas as maneiras, para mim foi um agradável visionado (e amais apenas chega aos 50 minutos). Recomendado!

Espazo en Branco Parabéns Estatísticos!!!

Amigos e amigas (con musiquiña do PG de ser posíbel), o noso/voso caro Espazo en Branco é hoxe un espazo moi contente. Xa sobrepasamos as 1.000 visitas (incríbel!!!). Grazas a todos e todas por este anónimo apoio e fidel seguimento (xuro que só unhas 100 ou 200 visitas son miñas tentando de comprobar se as mudanzas puntuais ficaban correctamente... =P).


Grazas!!

Champaña para os cadelos e putas para os casados!!! (quere dicirse putas diferentes, claro)

Designed by Posicionamiento Web | Bloggerized by GosuBlogger