Conselhos mágicos


A que nom adivinhais quais vão ser os dous minutos de sobresaturaçom deste ano?


NOTA para pessoas pouco dadas à ironia: nesta página tendes mensagens de Noite-velha. Como dizem nela: "Si durante la Nochevieja quieres enviar sms divertidos y originales no tienes que pensar demasiado, ya que a continuación tienes una lista de los mejores sms…"

Original standard! Velho novo! Genial!!!

A película do ano

Ataúlfo Maggia Mintalle (crítico de críticas)

«Siempre que vuelves a casa,
me pillas en la cocina,
embadurnada de harina...
con las manos en la masa»
(Joaquín Sabina & Vainica Doble)

"Acagar" é uma película, como o seu nome indica, que sai dos adentros duma mente visionária.

Através de imagens abraiantes assistimos a toda uma experiência sensorial. Recomendo enormemente a versom em 3D (diálogos, dinheiro, ditirambos), porque com ela é que verdadeiramente se desfruta de todo o que a fita oferece.

Basicamente, foram necessários 500 milhões de euros para contar-nos que a guerra é mala, que a gente (sobretudo os ex-marines) podem mudar (ooooooh! amooooor! acagaaaar!), que um povo com cultura e costumes de seu tem direito a viver em liberdade, que o neo-colonialismo rompe as cousas originais (e a pobre gentinha sofre) e que as medusas voam.

Há quem diz que esta película é uma alegoria sobre os índios americanos e sobre a guerra do Iraque. Assim que eu pergunto-me, inocente: se o Cameron queria fazer uma película de duas horas e meia para pedir desculpas em nome dos EUA por terem fodido os nativos americanos e mais por espoliarem Oriente Médio em prol da "democracia", por que é que ele nom fez uma película sobre os índios americanos ou sobre a guerra do Iraque?

Eu mesmo respondo: porque isso nom é inovador. Para poder passar à história do cinema como um visionário, um precisa das explosões, dos efeitos de luz (ainda que forem ridículos, como as ponlas Billie-Jean-escas das árvores), das computadoras e de seres mítico-magnéticos com quem um possa sentir-se identificado sem chegar a experimentar empatia total, nom vaia ser que nos sintamos culpáveis por "algo" ao irmos ao cinema. Tem que ficar bem claro que a culpa é doutros/as. Nós só queremos ir ao cinema, cuidado!

Daquela é que começam os "como-é-possivelismos":

Como é possível que um ex-marine aleijado seja o fio condutor entre uma tribo de super-seres e uma espécie de macro-corporaçom-naçom e o seu exército (ou ao invés. E é que nom fica demasiado esclarecido se é o exército da naçom ou a naçom do exército) sem mais preparaçom que "wao! como me mola este rolho, tio!"?

Como é possível que esses super-seres, em perfeita comunhom com a Natureza, com um físico privilegiado e capacidades cognitivas superiores, lhe confiem sem apenas reservas o destino do seu povo a um "guerreiro" chegado de "nom sei donde", "demo" e nom sei que mais, como lhe chamam ao chegar?

Como é possível que esse mesmo "guerreiro", num corpo "emprestado" (o ácagar) que supostamente exige meses de prática para o dominar, seja quem de montar um pterodáctilo [petero'daktilo] milenário que só um mítico chefe da tribo conseguira submeter na história dos Manute Bol azulados, falar com a árvore que nunca responde e levar o seu recentemente abraçado povo até a vitória fronte á naçom-exército que lhe paga as pernas novas em menos de três meses de adestramento?

Ademais, as "mensagens" som tam ridiculamente a-subliminais que surpreende a recorrência constante à voz em off, como se a complexidade da película necessitar duma guia para a entender. De feito, acho que se fosse uma fita muda ainda se entenderia melhor.

Cousas chachis: Na versom em 3D, com ver a cena em que o exército do General Atraso derruba a árvore milenária chega e sobra.

Cousas jovar: O mecanismo de defesa dos navis (assim se chamam os/as habitantes de Pandora... alaaaa, que referênciaaaaas!), segundo parece, e a pesar de medirem uns três metros, vem consistindo em bufar como os gatos e pôr cara de cona.
Pintar o aviom com pintura de guerra converte-o num aviom mais rápido ou mais destrutivo?

Cousas putamierda: Como sempre, a dobragem ao espanhol. A sério que fazer falar aos navis com sotaque russo era necessário? (convido-vos a ver o trailer em V.O. Voilà! O sotaque desapareceu!)

Valoraçom EeB: 2.5/5 Pako Vásquez

Las mágicas aventuras de Sr. Cactus



O EeB chega aos 500 postes numa data tam especial que nem se sabe que se celebra, com um maravilhoso amor de peto que o envolve todo. E nesta cita nom podia faltar tampouco o nosso amigo O Pastel filósofo, que acompanha o Sr. Cactus desde há algum tempo na incrível tarefa de criar desconcerto (há quem leva anos cobrando por isso). Saúde e «bienaventurados los monaguillos mudos, porque ellos tendrán a Dios siempre detrás, vigilando».

Las mágicas aventuras de Sr. Cactus

Las mágicas aventuras de Sr. Cactus



Sr. Cactus apresenta: O Pastel filósofo (philosopher Cake) em «50 Aniversário da expressom "A mí me hablas en cristiano"»

Antifeisbuk

Faz click na imagem para a ampliares
(botom central do rato para abri-la noutra janela)

Cuidado com o Feisbuk, que já vo-lo tenho dito. Que nom ponhais fotos mazo chulas de vós mirando para arriba à câmara com cara de dizer "tenho um pássaro nas braguinhas", nem em fronte do espelho ensinando musculamen com cara de dizer "podo conter a respiraçom mais de 17 segundos" e muito menos aceiteis amigos de amigos de amigos. Que despois passa-se o que se passa...

Avisados/as estais!

Las mágicas aventuras de Sr. Cactus

Mamentos mosicales

O supertitular

Mundo Deportivo (30/11/2009)

Olho com ir ao futebol com pretensões de passa-lo bem! Despois o encontro pode resultar aborrecido e as consequências... podem ser fatais!!

De feito em Vigo e Múrcia parece ser que Sanitas acaba de bater o recorde histórico de novos/as clientes :O

PD: Ai, Vitinho! Como che está a horta de Espanha!

Las mágicas aventuras de Sr. Cactus



Sr. Cactus apresenta: Ex Libras - Radar. Olho com estes rapazes, direitos à listagem CosaLoca-EeB de Dezembro com o seu álbum debute «Suite(s)».


EeB espaço musical

Romance de Juan de Osuna, No sale luz esta noche (Petenera), Yo le estoy pidiendo a Dios y Tarantos de Perico “El Morato”. Son las cuatro canciones que incluye Cuatro palos, el nuevo EP de Los Planetas que se publica el 8 de diciembre de 2009 y que anuncia el lanzamiento de su nuevo álbum, previsto para febrero de 2010. En este nuevo disco, sólo estará Romance de Juan de Osuna. Los otros tres temas aparecen exclusivamente en el EP Cuatro palos.

“Son interpretaciones de cuatro palos del flamenco: romance, petenera, tarantos y otro más abierto, inspirado en cantes de Cádiz, quizá las alegrías”, dice J, de Los Planetas. Cuando se le comenta la leyenda tradicional flamenca que relaciona a la petenera con la mala suerte, J afirma: “La Niña de los Peines decía que los que aseguraban que daba mal fario es que no sabían cantarla”.

El acercamiento de Los Planetas a estos cuatro palos en su nuevo EP enlaza con su último álbum La leyenda del espacio, que publicado en 2007 significó una inmersión en profundidad en el mundo del flamenco, siempre con el espíritu y la actitud que la banda granadina viene enarbolando desde la aparición de su primer álbum, Super 8, en 1994. Ahora, en Cuatro palos continúa su acercamiento al flamenco como fuente de inspiración, con el tema Romance de Juan de Osuna como lanzadera.

Romance de Juan de Osuna es un homenaje a Manolo Caracol (1909-1973) con motivo del centenario de su nacimiento y fue una de las creaciones cumbre del genial cantaor sevillano. Manolo Caracol provenía de una larga estirpe flamenca y era tataranieto de El Planeta, uno de los primeros cantaores de flamenco de los que se tiene noticia. “Caracol es una de las figuras fundamentales del flamenco”, afirma J. “Con 13 años ganó el primer Concurso de Cante Jondo que se celebró en Granada en 1922 en presencia Manuel de Falla, García Lorca… Es nuestro homenaje a un artista clave”.

El EP Cuatro palos se publica con una portada realizada por el granadino Daniel D’Ors que evoca al western y la canción Romance de Juan de Osuna llega acompañada de un vídeo realizado por el también granadino Javier Longobardo, artista multidisciplinar que ha realizado videoclips de animación para Kanye West (Streetlights), para el grupo belga Arsenal (Estupendo) y que prepara el próximo de 50 Cent. Javier Longobardo ha creado una magnífica película de animación, un cómic de ambiente psicodélico-futurista que aporta una visión diferente al homenaje a Manolo Caracol. “Son trabajos que hacen otros artistas en función de las canciones, sus interpretaciones personales”, dice J. “Cada uno las ha llevado a un sitio distinto para reflejar la emoción de la canción”.

Cuatro palos se publica el 8 de diciembre y anuncia que en febrero de 2010 habrá nuevo álbum de Los Planetas. “Faltan algunos detalles y las mezclas”, termina J. “El disco recoge cosas del anterior, de la historia de Los Planetas, se introducen elementos nuevos…”. El próximo álbum de Los Planetas sucederá a la antología Principios básicos de astronomía, publicada este año y que es un recorrido por su carrera con 22 canciones reconocidas y una inédita, extraídas de los álbumes Super 8 (1994), Pop (1996), Una semana en el motor de un autobús (1998), Unidad de desplazamiento (2000), Encuentros con entidades (2002), Los Planetas contra la ley de la gravedad (2004) y La leyenda del espacio (2007).

(Tirado de El Mundo de Tülsa)

Se vos dais presa, o EP está em descarregamento direito através do blogue Me tienes tú contento. A ver o que dura...

(anti)publicidade

(Preme a roda do rato para ampliares a imagem)

Las mágicas aventuras de Sr. Cactus



Sr. Cactus apresenta: Ohbijou - New Years



Saúde e boa fim de semana!

O Pastel filósofo (philosopher Cake)

Cuando el mundo es gilipollas: José María Gutiérrez Hernández "Guti"

Poderia ser outro, poderiam ser muitos mais com efeito, case qualquer futebolista. Mas Guti H. tem esse algo que o faz especial, nom sei se me explico...

Graças ao Traveseiro pola foto de Guti com traje de Monge lunar anti-radiaçom

Guti começou a sua carreira como todos os futebolistas da "canteira" do Mandril, em Pacha. Depois dum período de adaptaçom que ainda dura, conseguiu fazer-se um oco no plantel da primeira equipa graças ao seu empenho e qualidades inimitáveis com a pelota: colher a pelota, fugir com a pelota, lavar a pelota, lamber a pelota, esconder a pelota, foder a/com a pelota, peitear a pelota (nom confundir com a "palanca" de Baúl), decorar a pelota etc.

Pronto fixo-se um nome dentro do vestiário (em letras de ouro de Chanel, evidentemente). Por mor da sua contrastada qualidade tem sido um habitual recurso de todos os adestradores com os que leva coincidido desde que debutara num encontro contra o Al-Andalus Red & White Gipsy Team o 2 de Dezembro de 1995, da mão de Jorge Valdano (para que nom tivesse medo, Valdano também lhe permitiu colhe-lo do pene levar um supositório anti-stress de 20 cm pôr uma mini-saia cantar "It's Rainning Men" sair ao campo com o seu amigo Redondo). Guti H. tem sido definido por alguns dos seus adestradores como um "penetrador", um "homem que se move bem entre duas linhas" ou um "dinamitador de defensas com um pito passe incisivo".

É um jogador que desfruta muito mais oferecendo a sua esquisita técnica em pequenas doses, razom pola qual habitualmente joga em períodos de entre 0 e 20 minutos (para administrar melhor os seus recursos: velocidade a balom parado, rapidez mental para captar sabões ciscados no chão das duchas desenhar jogadas impossíveis, peiteado perfeito, amor anal, disco-floor habilities, ou jogo entre duas águas linhas), todo isso sem ter que quitar sequer os brincos de ouro!

José María Gutiérrez Hernández é, amais, um cavaleiro dos campos, um adail do bom gosto e o respeito polos valores que encarna a equipa cujo único objectivo é conseguir à excelência, o Real Mandril. Por isto, quero rematar esta homenagem com uma dedicatória digna do seu inspirador, um sempre elegante e enigmático haiku:

Guti Guti Guti:
maricón, rosa el coño.
Dame más gasolina.
(de Cancioneiro de Ajuda mental)

Outras notas:

Estilo de jogo característico de Guti: ahora estoy, ahora no estoy.

Aqui coas suas múltiplas personalidades.

Aqui em prática futebolística.

Las mágicas aventuras de Sr. Cactus

EeB espaço cinematográfico: miradas que dizem

Uma cousa tenho eu clara a respeito da sétima arte: estamos a viver actualmente a era da arte 7.b, que paseninho foi rubindo qual felino até galgar de pleno direito ao primeiro chanço do andel, galeria formosa de esplêndido fulgor hipnótico. Refiro-me, falando em cristão (como gostam de dizer pletóricos os da Galáxia idiomática), a que o cinema tem deixado passo, case sem notícia e quem sabe se com/sem retorno, o seu lugar ao mundo dos micro-filmes (assim soa muito mais conspirativo), esse compêndio breve e encavalgante de micro-histórias e mini-vivências constituído polas séries de TV.

Mas da minha actual predilecçom polas séries e da sua análise por géneros já falarei noutro momento. Hoje quero ser/estar mais melancólico e vou recuperar a fé naquela vetusta mãe da imaginaçom (direita e acomodada) por uns minutos. E para isto vou falar-vos da última quase-obra-mestra que tenho visto: "El secreto de sus ojos", película case totalmente argentina a nom ser polos quartos que o Ministerio de Cuidado con la Sangre espanhol lhe achegou ao projecto. Assim e todo, o reparto, a direcçom e a inspiraçom do filme som próprios daquele contexto e daquela sensibilidade... e acho que por isso resolveu-se a cousa como foi, felizmente.

Nom quero fazer aqui uma análise exaustiva do trabalho profissional das partes implicadas. Isso pode-se topar em múltiplos espaços dedicados integramente a estes labores, muito mais competentes do que eu sou. Mas sim quero dedicar-lhe um tempo (que che roubo a ti que estás a ler, se for que existes) ao comentário de certos aspectos desta película que me atrapárom por completo.

O actor e a actriz principais, Ricardo Darín (Benjamín Espósito, funcionário judicial) e Soledad Villamil (Irene Menéndez, Secretária do Julgado) estão brilhantes, factor essencial para o sucesso final do que se quer expor. A cumplicidade que acadam é notória até para uma persoa sem conhecimentos profundos no complexo mecanismo que se tem de engrenar neste trabalho, como sou (ou fui) eu neste caso. "El secreto de sus ojos" foi o paradigma que o seu director e co-guionista, Juan José Campanella, decidiu e essa importância das miradas (e ainda dos gestos) foi que os/as seus/suas dirigidos/as interpretárom... magistralmente acrescentaria.

Os secundários estão igualmente sublimes, especialmente Guillermo Francella (Sandoval, o incondicional companheiro de Espósito, alcoólico irreparável) e Javier Godino (Isidoro Gómez, no infame papel de violador e assassino).

A história desvela em retrospectiva, como Espósito, já jubilado, tenciona escrever uma novela a partir dum caso passado de violaçom e morte duma rapariga no seu apartamento. Em contínuo paralelismo com o tempo da história, o tempo cronológico desloca-se até os anos da investigaçom, sempre com o pressente como referência necessária. Assim é que se constrói o tecido de relações entre personagens e a importância das suas vivências compartidas faz-se fulcral.

A história principal tem todo o que um bom "thriller" necessita, ao meu ver: progressividade (ou escalabilidade, adoptando o termo informático), coerência, mistério e inclusive giros inesperados.

Porém, na minha opiniom, som as tramas secundárias ou sub-tramas as que encerram case toda a carga emocional do filme. Os diálogos som ágeis, inteligentes e profundos quanto mais sinópticos e direitos (lo peor de todo es que me la voy olvidando de a poco... y ya no sé si es un recuerdo o el recuerdo de un recuerdo lo que me va quedando; cómo se hace para vivir una vida vacía, cómo se hace para vivir una vida llena de nada?; no le dé mas vueltas, va a empezar con que si hubiera estado, si no hubiera estado... va a tener mil pasados y ningún futuro. No piense más, se va a quedar sólo con recuerdos) e, sobretudo, som sinceros. O encontro final entre Espósito e Irene é tam real, tam possível, tam palpável; condensa tantas emoções coibidas rompidas em tam esperado estalido, que um nom pode mais que vê-lo, assimila-lo em silêncio e pensar: isto é arte porque isto está vivo, existe, é meu para sempre.

Isto foi para mim, "El secreto de sus ojos". Graças a segredos compartidos como este o meu mundo edifica-se com certezas e, o que é mais desafiante, também com miradas, com sussurros e intuições. E um já nom sabe se é que cresce, muda continuamente ou fica no mesmo lugar chantado para sempre com um cúmulo de pesos-vivos na mala.

E um já nom sabe se nada cambia ou tudo permanece.

Valoraçom EeB: 9 Pako Vásquez sobre 10 (e por que nom é de Stanley Kubrick)



Across The Universe

Words are flowing out like endless rain into a paper cup,
They slither while they pass, they slip away across the universe
Pools of sorrow, waves of joy are drifting through my open mind,
Possessing and caressing me.
Jai guru de va om
Nothing's gonna change my world,
Nothing's gonna change my world.
Nothing's gonna change my world
Nothing's gonna change my world.

Images of broken light which dance before me like a million eyes,
That call me on and on across the universe,
Thoughts meander like a restless wind inside a letter box they
Tumble blindly as they make their way
Across the universe
Jai guru de va om
Nothing's gonna change my world,
Nothing's gonna change my world.
Nothing's gonna change my world.
Nothing's gonna change my world.

Sounds of laughter shades of earth are ringing
Through my open ears inciting and inviting me
Limitless undying love which shines around me like a
million suns, it calls me on and on
Across the universe
Jai guru de va om
Nothing's gonna change my world,
Nothing's gonna change my world.
Nothing's gonna change my world.
Nothing's gonna change my world.

Jai guru de va, jai guru de va
jai guru de va, jai guru de va
jai guru de va.

Jai guru de va, jai guru de va.


(Traduçom ao espanhol)

Mais informaçom sobre "El secreto de sus ojos", em La Butaca.

A frase do mês (x2)

"Temos que ser símbolos sexuais. Somos uma mercadoria e nom há melhor maneira de vender um produto que através do sexo, os peitos, as pernas e o cu. (As novas promessas do cinema) temos a obriga de explotar o nosso corpo". (Megan Fox... fox é zorra em inglês =O)

"Nós, os actores (e as actrizes), somos uma espécie de prostitutas. Pagam-nos por fingir atracçom e amor" (Megan Fox... igual que uma prostituta finge foder por prazer, Megan finge gostar de que o seu proxeneta particular lhe administre os ganhos por fingir ser actriz)

A pergunta manda-caralho: É Megan Fox uma seguidora das teorias do amor líquido de Zygmunt Bauman?

Las mágicas aventuras de Sr. Cactus

Digam Pataca, tololos!

O meu com a fotografia é um idílio um tanto estranho. Gosto de visionar de quando em vez fotoblogs, som assíduo aos que ganham os prestigiosos prémios que anualmente concede CoolPhotoblogs.com e dos que já vos tenho falado noutras ocasiões: os Photoblog Awards, e mais nom é a primeira vez que vos falo de exposições e certames desta verdadeira arte da representaçom, tanto da objectividade como da subjectividade.

Ainda assim levo perdidas, até a altura, várias exposições que me chamaram a atençom no seu momento. Venhem-me à memória uma mostra fotográfica dum rapaz francês sobre A Corunha ou a exposiçom que comemorara o centenário da RAG, que de tanta polémica e rejeiçom que sementa acabei por nom ir ver e assim alguma mais que nom lembro, mas estou certo que a oportunidade passou como passam tantos minutos a deshoras no dia a dia.

Assim que venha! aqui vai outro poste sobre fotogragia, com o galho dos prémios anuais outorgados polo National History Museum e a BBC Wildlife Magazine londinenses: os Wildlife Photografer of the Year.

Este ano a fotografia que resultou ganhadora tem moito a ver com um hábitat que aos galegos e às galegas nos pode ser familiar: o território do lobo ibérico, tristemente em perigo de extinçom também no médio natural galego (e digo "pode" porque vaia... porque é evidente, nom?). A foto de José Luis Rodríguez fala por si própria:

Já que logo, com o pretexto que este galardom me outorga, aproveito para dar-vos a conhecer outras exposições que poderemos visitar proximamente no nosso país e que espero, esta vez sim, poder visitar para o desfrute do meu cérebro (que nom em vão tem o controlo dos meus olhos):

Ruth Matilda Anderson. Unha mirada de antano. Sede Fundación Caixa Galicia da Corunha, do 30 de Outubro de 2009 ao 28 de Fevereiro de 2010. Mais informaçom nesta ligaçom.

Miradas. Galicia ata 1975. Sede Fundación Caixa Galicia de Pontevedra, do 22 de Outubro ao 30 de Março de 2010. Mais informaçom nesta ligaçom.

Pois venha! A ver se desta vez pode mais o tempo empírico ca o tempo meditativo.

Las mágicas aventuras de Sr. Cactus



Sr. Cactus apresenta o novo vídeo de Layabouts Corruped Scene Behind The Stages (escolhido polos/as seus próprios/as fãs por votaçom popular), que lhe dá entrada ao seu também novo trabalho ...And They Ran Into The Woods. Hoje mesmo estarám apresentando o dito disco na sala corunhesa Mardigras. Ali nos vemos se queredes!


O Pastel filósofo (philosopher Cake)

Cuando el mundo es gilipollas: Ministerio de Cultura?

Suponho que conhecereis a relativamente medíocre saga de filmes "Saw", que narram as desventuras dum fato de supostos aspirantes a criminais e gentalha marginal diversa.

Bem, até aqui nada novo senom um conjunto mais de sequências mais ou menos atrevidas e/ou renovadoras que acabam por resultar sobre-exploradas, dinamitando a sua eficácia em quanto a seguimento de massas e revelando uma total ausência de ideias na indústria. Algo cheira a queimado em Hollywood... como sempre.

Porém, o tema ao que vou nom é este, mas o feito de que o nosso caro Ministério de Cultura estatal, chefiado desde 2006 pola manifestamente incompetente Ángeles González Sinde (tristemente recordada desde que acedeu ao cargo polo seu apoio aos corsários da SGAE, a sua condena aos descarregamentos gratuitos na Internet, que segundo esta tipa nos converte a todos/as os/as internautas em delinquentes, ou a sua adesom ao bochornoso Manifesto por la lengua común), vem de vetar a exposiçom pública nas salas de cinema de Espanha do dito filme.

Imagem do grupo de Facebook "Ángeles González Sinde pírate"

Chegárom outra vez os salvapátrias disfarçados de "progres". Que guai! Que chupidistinto! A cultura está a salvo graças a estes impresentáveis que manejam os quartos com a alegria indiscriminada dum porco numa fábrica de lama.

Agora os nenos e nenas do Estado estám livres da tentaçom de ir ver uma película que de seguro os/as ia converter em assassinos e psicopatas em potência. Graças, Ángeles! Um milhom, a sério. Uma cousa soa, isso sim, por que nom nos libras também das tuas bazófias infumáveis e vas tomar polo cu um bom pedaço. Eh, cacho de merda sem cérebro?

Que hóstia é isto, porca?



Vai ranha-la! Tens a amplitude de miras duma merda dentro duma lata.

Conclusom: A ver quando toda esta caterva de 40+ inventam outro amago de democracia e marcham todos a jogar com ela a jogos eróticos desses dos que tanto gostam os do Pleistoceno Transitório. Há moita mamila querendo ser excitada e vós enredando no século XXI, mamuts do caralho!

Adenda #1: Que curioso é observar os típicos espanholistas (perdom pola redundância, porque o certo é que todos os espanholistas acabam por resultar típicos, é traço inerente neles) orgulhosos de se-lo quando deslizam compassivamente nas suas tertúlias de café frases do tipo: "pobres venezuelanos, com esse Hugo Chávez, que é um tirano autoritário" ou "é que nesse país africano «x» investem todos os quartos em armamento por culpa do seu líder «y» e assim lhes vai" e ainda "é que em Oriente Médio -como se a metade dos que usam essa denominaçom soubessem que nações se incluem no dito paradigma- nom há liberdades religiosas"... e todas essas frases acabam igual: "nom como aqui". Desculpem... como aqui... donde? Na sua imaginaçom, na sua mentirosa história quijote-cabaleiresca. Donde hóstias?

Nom como aqui, donde um juiz tipo CSI (só se ocupa de casos "rechamantes", que cool!) tem toda sorte de impedimentos para estudar os casos de represaliados/as pola Guerra (in)Civil e assim os seus descendentes poidam saber por fim se estam a deitar as flores na valeta correta?

Nom como aqui, donde se mudam os militares de um sitio "mau" a outro sitio "guai" para que construam (os militares) democracias ao uso (os militares) porque os militares som bons e fazem cousas chachis de ajuda às persoas (os militares) mentres se lhes vende armamento aos israelitas mas cuidado que Palestina rocks, I support palestinian cause?

Nom como aqui, donde a igreja católica dum Estado aconfessional (polo que se vê, a Constitucioncinha essa só se mira para recordar que o espanhol é língua mágica de elfos e magos ibéricos. E claro, quem nom quer ou gostaria de aspirar a ser mago?) pede publicamente o apoio a manifestações e critica os que nom pensam como pontifica a sua doutrina primigénia de bíblico ouropel redentor milagreiro esplendoroso 1.0?

Nom como aqui, donde se pode guindar uma cabra desde um campanário e foder um touro a coiteladas, mas nom se pode ver uma película porque o Governo decide que sai demasiado sangue?

Nom como aqui, donde um tipo que se calhar matou de dous tiros na caluga o teu bisavó pode cruzar-se contigo pola rua e espetar-te que és um "nazi" e um "impositor" por exigir que a Administraçom cumpra as suas próprias leis a respeito do idioma, que pode acusar-te de "rancoroso" por querer saber donde soterrou o mui cabrom o teu bisavó e que nom tem reparo em te chamar "liberticida" por impedi-lo a usar "La Coruña" [sic.]?

Nom como aqui, donde um presidente dum país nom pode fazer uma consulta em referendo, regulada por leis, para saber qual "futuro político" é que querem os seus habitantes? donde uma outra naçom nom pode aprovar o seu Estatuto de Naçom porque uns senhores muito veteranos e solemnes por obra y gracia de Dios nom gostam? donde, porém, um concelho ermo com aeroporto renovado cada ano pode endividar-se por 7000 milhões de €, porque é "capital del Imperio", sem dar contas a nem Cristo?

Alguns caminham tam cegos pola vida que me surpreende que ainda nom tenham privatizado a ONCE. Mádia leva!

Las mágicas aventuras de Sr. Cactus



Já que segue a cousa de futebol esta semana, vou dedicar-lhe também esta vinheta a Dom Diego Palacios, a ver se a próxima vez que meta um golo mágico desses ensina uma camisola de «Força Cactusiana, Força para viver» ou algo assim.

*Que grande lance desportivo implícito na recâmara do Sr. Cactus, nom si? Desfrutemos com a história mais uma vez.

La política sedujo a mi mujer para violar a mis hijos

Esta gente está politizada:

Esta nom:

Esta gente nom sabe o que diz:



Esta sim:




Viva España!

NOTA #1: Nom podo evitar citar algumas pérolas do vídeo dos/as anti-abortistas:

0:45 "Principalmente... el hecho de que... el hecho deee... de que... de que una persona en defensa no?... como es un niño no nacido... pues oye... un poco... un poco manifestarnos por los derechos que tiene esa persona, que no deja de ser persona, aunque no puede en absoluto ejercerlo" (Cuello-paloma)

1:14 "Porque es que abortar con una semana, con dos días o con nueve meses viene a ser el mismo crimen" (A mí me gusta la gasolina)

1:29 "Y yo no tengo derecho a matar y a quitarle derecho sobre el cuerpo del otro... la mujer tiene derecho a su cuerpo, pero yo no al del otro" (Follando sin placer desde 1936)

2:34 "Eso... la medicina... hoy en los tiempos que estamos la medicina, cuando hay riesgo de la salud y el peligro de la madre... pues eso está bastante avanzado y no hay. La mujer siempre ha dado la vida" (Medicina, resucitando gente muerta desde la Edad Media)

3:26 "No.. no debería de... de existir ley sobre... sobre algo que.. que es de la ley natural... pienso que... que un ser humano no sólo es cuerpo sino también alma, con lo cual aunque... aunque ese ser humano sea muy deficiente a nivel verdaderamente físico pues... a nivel del alma... es... es cuando Dios crea el vástago (?)... igual que ha tenido un inicio, tiene que tener su fin, pero según la Naturaleza" (Podrán follar nuestro cuerpo, pero no nos quitarán el alma)

4:01 "A lo largo de mi vida me podré encontrar con dos o tres casos de embarazo por violación... y por malformación del feto?... yo conozco a gente que tiene hijos con problemas y son la alegría de la casa" (A mí me gusta la gasolina y tener hijos con problemas para que me cuenten chistes)

4:41 "Entonces el día que se descubra que la criminalidad o la maldad o el egoísmo es un gen... claro! como esos niños también van a ser egoístas también los vamos a abortar?" (O sea el egoísmo es malo jovar!)

6:39 "Si una persona ha mantenido relaciones sexuales (...) tiene que saber que eso conlleva, normalmente, el embarazo" (Papá puso una semillita en mamá... y los fines de semana pone semillitas en otras macetas de pago)

Las mágicas aventuras de Sr. Cactus



Dedicado a Diego Palacios, quem decerto tem moito mais estilo e eficácia ca o Sr. Cactus.

Rio 2016 vs Madriz s. XVI

Desde o EeB queremos-lhes oferecer uma profunda e exaustiva análise sobre os porquês da decisom do COI de outorgar-lhe os Jogos Olímpicos a Rio de Janeiro em troca de Madrid, capital pequeno-imperial do mundo livre ibérico-espanhol:


[...]

Ou que esperavam? Que os do COI fossem todos maricões como nas televisões estatais espanholas? Se só há que ver a cara de vicioso de Jacques Rogge.

Oé-Oé-Oé!

Outros possíveis condicionantes:


San Froilám 09

Que arte tem o NeoLeo t.c.c. Sr. Moreno, virghensantisma!!! E o domingo concerto de balde de Los Planetas. Moito olho!

Deixo-vos o único tema novo do álbum que venhem apresentar a Galiza, Principios básicos de Astronomía, logo da sua ausência do Festival do Norte.

Saúde!


Las mágicas aventuras de Sr. Cactus



Sr. Cactus apresenta um triplo evento músico-cinemato-fotográfico:

• "9". Peliculom de animaçom que já se pode ver em versom original com legendas (quem quiger). Co-produzida por Tim Burton (Beetlejuice, Eduardo "Manostesoiras", Batman) e Timur Bekmambetov (Wanted), trata-se duma aventura pós-apocalíptica protagonizada por nove bonecos de trapo que deberão defrontar umas máquinas gigantes se querem preservar o futuro da civilizaçom. Recomendadíssima!



Torrent + Legendas (E também aqui)

• Vídeo apresentaçom dum novo grupo chamado a revolucionar a "música de massas": The Airborne Toxic. Podeis consultar as letras do tema aqui (sobre o sempiterno tema do desencontro amoroso). Já lhes chovem comparações com U2, Arcade Fire ou The Clash entre outros. Veremos...



• E, para rematar, lembrade que na DOMUS da Corunha está a expor-se actualmente a World Press Photo 2009. Só estará até este domingo assim que correde! Tendes uma mostra das fotos ganhadoras nesta ligaçom.

Oficial armado registando uma casa em Cleveland (EUA), como parte do protocolo de despejamento duma família que nom puido pagar a hipoteca (1.º prémio 09)

12 estrenos de 2009 en 90 segundos

(Puede contener spoilers -de hecho contiene un fuego de ellos-)

Revolutionary Road. Es como Titanic, pero en vez de ser en un barco es en una casa con jardín.

El curioso caso de Benjamin Button. La verdad es que el "caso" no es realmente tan curioso, aunque sólo vi el CD1 bajado de internet en descarga ilegal porque me tenía que ir a dormir. Pero la película es básicamente una copia de un cuento de base tradicional, que por ejemplo Rafael Dieste ya escribiera en 1926 (O neno suicida) o F. Scott Fitzgerald antes que él. Copiar está mal, así que buuuu!

Watchmen. Todos se lo pasan de puta madre menos el que lleva un trapo con mercromina negra en la cara, que está jodido de la cabeza y no se sabe cómo coño es capaz de ver a través del trapo (debe ser su súper-poder: rayos-trapo). Después sale un tío azul que por lo que parece es una especie de ballena que se alimenta de electricidad (aunque tampoco es seguro).

Duplicity. Si esta película fuese una espinaca untada en miel muchas más hormigas dejarían de morir de hambre y eso sería algo bueno. Además crecerían fuertes y sanas. Perfecto. Pero no, porque sale Julia Roberts y la jode (como siempre).

Señales del futuro. Un profesor de astronomía-padre-soltero/viúdo quiere follar, así que se inventa unos números que coinciden con fechas en las que pasan cosas (super raro esto). A veces aparecen unos gays del espacio que finalmente se llevan a su hijo porque la tierra va a explotar o algo (super visionario esto). A él no se lo llevan. A joderse.

Déjame entrar (Låt den rätte komma in). A un niño le pegan en el cole. Hay mucha nieve siempre. Luego conoce a una niña vampiro, casi hacen el amor con 12 años y ella los mata a todos.

Star Trek. Spock se lo hace con la negra. Ciencia-ficción de la buena. El resto es todo en el espacio, así que nada, no hay quien se lo crea.

Terminator Salvation. «Deicalogo raparigo» es una frase muy difícil de superar. No obstante aquí lo intentan poniendo saltos muy altos de gente bastante fuerte y disparos (pam-pam-pam). Siendo, como es, una buena comedia futurista se echan en falta sonidos guturales para los robots y sonidos anal-intestinales para los supervivientes, porque tanto tiempo sin comer bien tiene que joder el estómago a la fuerza. El caso es que las máquinas ganan la guerra o no se sabe. Pero vamos, que hostias salen.

La última casa a la izquierda. Primer fallo: no se puede poner una casa en el medio del monte y decir que es la última a la izquierda porque eso es según se mire. Si vienes del lago es a la derecha. Esto resta credibilidad a la historia y los/las actores/actrices se pasan toda la película con cara de despiste porque se les nota que no creen en las indicaciones. Es tal el descontrol que a una la violan y a otra la matan porque no se sabían orientar. Así no se hace terror. El terror se hace sacando a Andrés Pajares con síndrome de abstinencia. Eso sí que asusta.

Arrástrame al infierno. El género es importante: terror-comedia. Esto define lo que se puede ver. Es como la de "Tu madre se ha comido a mi perro" pero sin el perro. La escena en la que habla la cabra debe de estar entre las 10 mejores de películas con animales de toda la historia (a la par quizás de la muerte de la madre de Bambi y de el casi aplastamiento del niño repipio por la orca Willy -qué gran frustración supuso aquello-). También mola cuando la vieja rumana aparece volando y cuando sacan los zooms locos en plan "cómo se van a joder todos" (ole, Sam Raimi, ole).

Resacón en Las Vegas. La película se anuncia como "Del director de «Starsky & Hutch»", lo que ya acojona lo suyo y es para echarse a temblar. Después la trama trata como de una especie de fiesta homosexual en un desierto de mierda. Y por cierto, sacar a Mike Tyson sin comer sus propios excrementos se llama "dejar pasar una oportunidad de oro para que salga Mike Tyson comiendo sus propios excrementos". A ver si para la segunda parte, «Requesón en The Little Oak»...

Distrito 9. Unos grillos hacen de gitanos. El resto es tipo documental. Uno de apellido holandés hace como de Labordeta por los campos de exterminio re-educación y se infecta con mierda de gitano de grillo extraterrestre así que le sale un brazo de risa como el de Popeye. Mola porque la nave de los gitano-grillos se queda sin gasolina y tienen que pedírsela a los negros. Como la vida misma este documental.

Las mágicas aventuras de Sr. Cactus

Las mágicas aventuras de Sr. Cactus



Sr. Cactus apresenta orgulhosamente, depois duma longa e feriada ausência: «Chema, alumno de Secundaria en: Gripe A»*

* Dedicado a Adrián, cujas sugestões e ânimos inspirárom esta vinheta

Antifotolocosss

Oktoberfest 2009 (Qualidade superior alemã desde 1810)

Las mágicas aventuras de Sr. Cactus



Uma semana de descanso para o EeB.

Madrid e Munique nos esperam do 14 ao 21 e à volta... começa o Máster del Universo! Wao!

E pronto... moitas mais surpresas!

Cuando el mundo es gilipollas: Juanma López Iturriaga

Dedicado a todos los putos mierdas que copan las tribunas de estadios y pabellones deportivos como comentaristas radiofónicos y/o televisisivos. No deja de resultar curioso que a mayor seguimiento popular de la disciplina deportiva en cuestión le corresponda siempre un mayor grado de subnormalidad en sus expertos (?) opinadores. (Qué mentira! de hecho es perfectamente explicable)

Vaya por todos ellos, de esta manera, este particular homenaje, que bien podría haber estado dedicado (y hago, pues, extensible) a otros insignes ñus de la palabra como Julio Salinas, Fernando Romay, Ángel Nieto, Pedro 'Perico' Delgado, Manu Carreño, Manolo Lama, Hipólito 'Poli' Rincón, Andrés Montes, Jose Mari Bakero, Kiko Narváez, Gonzalo Serrano a.k.a. Mr. Odiaré al negro que conduce, José Ramón de la Morena, Nico Abad a.k.a. Mr. Han ganado los Boston de Celtics, Patxi Alonso, Hugo 'el Loco Chupapijas' Gatti, Luis Timiraos y un largo etcétera.

ELEGÍA FELICÉRRIMA ANTES DE SU MUERTE A JUANMA ITURRIAGA

Tonto, capullo, subnormal.
Cada vez que hablas haces DOBLES.

Tus ojos de simio son tan tontos
que tal parece se DEFIENDAN a sí mismos EN ZONA
para no tocarse
(morituri te defecant).

Naciste con retraso y la jodiste,
porque nadie te esperaba
en la clínica de desintoxicación
donde diste tus primeros PASOS
(que por supuesto te pitaron),
bravo-mono-bravo!

Pues ya tus padres te encularon el amor por el deporte,
HOMBRE A HOMBRE,
mientras ensayaban sus particulares TIROS LIBRES
de puro polvo blanco madridista -CR9-.

Y si hacer sumas con los dedos fuese tu trabajo
te pasarías la vida recibiendo ANTI-DEPORTIVAS,
pues ni con un marcaPASOS sabrías
arbitrar esa jugada.

Te tiraría los dientes de mayor a menor
en el último CUARTO
para sumar el TRIPLE de alabanzas,
cual EPIfanía de payasos
(entre SEIS y VEINTICINCO).

Y si la TÉCNICA para aprender a hablar
precisase de una sola neurona,
a ti claramente te FALTA PERSONAL en el cerebro.

[Final rimado a modo conclusivo sin oxímoron]

Resumiendo lo aquí expuesto,
PUNTO a PUNTO, aun sin TIEMPO,
sólo entiendes de una cosa:
denigrar el BA-LON-CES-TO...

-Y córtate ese pelassie, Rajoy Jr.!-

Las mágicas aventuras de Sr. Cactus



Sr. Cactus apresenta a opera prima do director novel Ricardo Shyamalamacmanaman, «Te quise amar el amor...». Este inverno, nas melhores salas sobre-climatizadas.

Cinema impossível

Com um reparto espectacular, este inverno chega às salas galegas a aclamada película «Te quise amar el amor mientras espiaba al malo con mis superpoderes y ahora me duelen las tibias rollo drama-thriller (Misha's path)», que fará as delícias de grandes e pequenos graças à sua mistura definitiva de TODOS OS GÉNEROS numa fita de apenas 4 horas e 55 minutos. Deixo-vos um "clip" promocional de adianto enquanto nos chegam mais notícias sobre esta espectacular produçom. Preparai-vos para o acontecimento do ano!

<a href="http://www.grapheine.com">Buzz marketing internet Graphéine</a>

Las mágicas aventuras de Sr. Cactus



Antes de que acabe Agosto, um mosto (vilalbês)

Fechado por férias

Fechamos um par de semanas para recuperar forças. Vemo-nos de volta cara a finais de mês!

Las mágicas aventuras de Sr. Cactus



Sr. Cactus oferece-te o novo vídeo de Coldplay "Strawberry Swing". Boa fim-de-semana!

Designed by Posicionamiento Web | Bloggerized by GosuBlogger