(anti)publicidade (?)


Programaçom para Fevereiro (joves/cuarta feira às 0:00):

Dia 7: Los secretos de la conducción con Manuel San. Cuando todos son unos hijos de puta.

Aprenda de la mano de Manuel San a intimidar a los demás conductores con maniobras agresivas. Adéntrese en el mundo de los new-insultos y expresiones de desprecio. Su concepto de la conducción cambiará para siempre. (También marcha en atrás)

Dia 14: Aprender inglés en los baños. La magia de los grifos.

Todo lo que nunca pensó que podría aprender del idioma de Shakespeare en el baño de un local nocturno. En este documental Manuel San le enseñará cómo el cerebro puede crear ilusiones y ficciones para que la realidad cambie a su antojo y se ajuste a una verdad irrisoria. (Mejor con gafas 3D)

Dia 21: Si me tocas las pelotas, te reviento. Socialización forzosa o muerte.

Camine con Manuel San por el apasionante mundo de la socialización del ser humano. Aprenda a sobrellevar la ira homicida hacia su jefe para hacerse con su puesto en un futuro. Adéntrese en la increíble sensación de reírse de sus semejantes ante la menor muestra de incapacidad en la vida.

Dia 28: Yo paso de pasar. La música, la comida, la cerveza y la siesta.

Conozca gracias a Manuel San la realidad de las cosas. Aprenda a distinguir la música buena de la basura, a hacer una tortilla como dios manda, a degustar una cerveza con buen "copete" y a dormir las horas que su cuerpo posiblemente no precise. Y cáguese en dios, joder! Aunque sea una vez al día.

Cuando el mundo es gilipollas (a la par que gato-ridículo): APE-COL



APE-COL (Asociación Popular de España en Colombia)

Sólo puedo definir esta creación musical como... ¡¡¡MAGIA PURA!!!

Dá-me a sensaçom de que neste Entroido vai arrasar o estribilho...

¡Ay, hombre!

Aúpa os supernimais! (Super-heróis-animais)



Cuando el mundo es gilipollas: Luis Cobos

Luis Cobos

Director de orquesta (¿de cuál?), compositor (un cagarro + otro cagarro encima = un cagarro encima de otro. Su mejor composición hasta la fecha) y director de la SGAE (ahí sí que se afana el hijoputa).

Ontem saiu em La Opinión de A Coruña uma entrevista com este personagem que parece, como vedes na foto, um neanderthaloide confundido com a sua sexualidade.

Deixo-vos algumas pérolas da dita entrevista:

"Yo pertenezco a una generación vocacional que después se hizo profesional." (¿profesional?... ¿desde cuándo amigo Cobos?).

"Yo también soy internauta. Uno de los problemas es que todo el mundo tiene acceso a todo y no ve que es de otros. El mal llamado canon es de 0,19 euros, la sexta o séptima parte de lo que se paga por aparcar en la calle en una ciudad como Barcelona." (WTF!!! O sea que unos 5€ de más "porque sí" por comprar un pen-drive, multiplicado por 7 me da... que aparcar en Barcelona cuesta 35€. Joder, sí que es cierto lo que dicen de los catalanes, la pela es la pela...).

"La cosecha de creadores es fantástica. Pero no olvidemos que hay gente que trabaja en casa y que ha de cobrar por ello." (Aquí ya estaba borracho profundo el Cobos...).

Luis Cobos, el hombre raro que se hizo famoso interpretando partituras de los grandes compositores clásicos de la historia mientras él se la rascaba, lo que demuestra sus enormes carencias y falta de aptitudes. ¿Cuánto habrá pagado nuestro amigo Luis a los herederos de Mozart, Bach, Beethoven, etc. por robarles sus obras para interpretarlas como un mono deficiente?

Luis Cobos, amamos-te... velaí vai uma poesia dedicada a ti (inédita, assim que nom venhas cobra-lo cânon pola minha casa que sempre vou armado e podes levar uma surpresa):

Luis Cobos, Luis Cobos,
vete a jugar a los bolos.
Luis Cobos
apestas
(seguro que a naftalina
... o casi seguro)


Luis Cobos, follando con lobos,
como Kevin Costner detrás de las cámaras
(que dejen de darle trabajo, ¡por dios!)
y además te pareces a su culo.

Y si esto fuera un soneto
tú serías el hueco que se deja entre las estrofas
...
puto mierdas.

Actividades de anti-ócio apresenta...

E esta fim de semana... quiero bailaaaaar =)

A ver se chega o entroido e venhem os risos máximos.

Sou feliz! =)

Chema, alumno de secundaria

E por se vos criar certas suspicacias... nom, nom me passou no instituto... ;)

O regresso do Sr. Professor

Pois si, meus amigos e amigas: volve o Sr. Professor em toda a sua essência.

Amanhã começarei uma nova andaina coma mestre de Secundária. Depois dalguma alternativa pouco apetecível (ofereciam-me esta mesma manhã uma substituiçom na Canhiza -a 30 kms de Vigo em direcçom Ourense-) que me fixo dar-lhe umas quantas voltas aos miolos sobre que decisom seria a mais atinada (agardar uma praça melhor e cingir-me exclusivamente à província da Corunha ou colhe-la e esperar que nom se alongasse moito no tempo mantendo a possibilidade de trabalhar também na província de Pontevedra), finalmente há uns poucos minutos chamarom-me de volta da Conselharia para ver que alternativa tomava em definitiva, mas a oferta também mudara: havia uma praza em Oleiros, concretamente no IES Xosé Neira Vilas.

A cousa, já que logo, estivo fácil... Um mês no Instituto de Perilho (Pombosexy's retiro espiritual) e despois já se verá que é o que se segue.


Assim que esta que vedes na fotografia vai ser a minha casa durante o próximo mês. Imos calibrar a rapazada oleirense, a ver que nível de tolémia amossam...

PD: É possível que durante este tempo a actividade do blogue se veja reduzida um pouco, ainda que espero que nom se note moito. Bem sei que, se for assim, o entendereis...

Apertas!


Risos de computadora parte 1ª


Viva guardar cousas na computadora e ve-las fazendo o mítico "varrido" depois de mil anos...

A situaçom linguística (real) na Galiza


A nefasta teoria do bilinguismo harmónico

Recomendado para quem lhe interessar o tema.

A única e verdadeira historia de Yonki Joe

Yonki Joe criárase na rúa, máis concretamente na rúa Iogurte Natural, perto da comisaría de policía cristiá do bairro chinés dunha cidade escura e fría como poucas.

Entre refugallos e bolsas do Familia, que peiteaban en remuíños constantes aquel ar intenso e breve que case se degustaba na boca, Yonki Joe pasou as súas horas de infancia, imbuído nun mundo que el propio se creara para fuxir daquela realidade abafante e triste.

Para Joe, os colectores do lixo eran os seus particulares garda-costas e protectores; os semáforos convertéranse paseniñamente nos ditadores, os inquisidores da rúa, que coordinaban e mandaban os destinos do resto dos insignificantes seres que se axitaban erráticos embaixo das súas tremelucentes luces ámbar e insidiosas luces vermellas. Aqueles semáforos inquietaban sobremaneira a Joe, porque froito dunha esculca demorada de moitas horas, incluso días, Joe decatárase de que aqueles tesos paus sombríos e impoñentes nunca amosaban a preciosa cor verde da que Joe tanto gustaba.

O noso amigo sempre rexeitaba a proximidade dun deses semáforos do inferno, porén o que si lle era calidamente próximo eran as gabias abertas na rúa, sempre valadas e misteriosas, onde os homes sen nome traballaban arreo transportando tubos, canais, ferros e demais aparellos dun lado a outro e sen descanso. Yonki Joe imaxinaba que aqueles homes sen nome estaban a preparar a defensa para o asalto definitivo ao territorio dos grandes semáforos. Despois de todo, pode que aquela tiranía dos prohibitivos círculos vermellos estivese a piques de coñecer o seu inminente final.

Joe excitábase moitísimo cando vía chegar camións enormes con grandes maquinarias que removían aquí e aló, mentres os homes sen nome transportaban grandes tubaxes, que colocaban estratexicamente mentres outros dispoñían novas ringleiras que aqueloutros se ocupaban de aquelar con todo o coidado. A guerra estaba próxima e Yonki Joe sabíao. Só faltaba que alguén, dende a sombra, dese a orde definitiva e todo estouparía nun combate inesquecíbel...

Unha mañá fría e distante, Joe procuraba o seu sustento na cafetaría de sempre, onde aquela muller de longos cabelos dourados lle regalaba silandeira unha galleta envolta nun fino plástico e mais un vasiño de leite quente cun terrón de azucre xa disolto onde Joe devecía por mollar aquel modesto manxar que tan ben lle sabía e que máis de unha vez lle fixera botar unha bágoa cando, por cousas da casualidade, o pequeno bocado lle lembraba o saboroso biscoito que unha vez lle regalaran no "súper" porque había dous días que caducara. Ou como aquela vez que lle caeu a galleta ao chan cando xa a sacara do envoltorio e, cos ollos a piques de estourar nun mar de bágoas, recebeu outras dúas da muller dos cabelos dourados, que o agasallou ademais cunha agarimosa caricia na caluga. Joe apreciaba aquela muller sobre todo o que o arrodeaba e máis de unha vez acompañáraa secretamente até o seu coche para velar pola súa seguridade, pois aquel grisaz bairro era perigoso de seu a calquer hora. Pero aquela mañá era diferente por algo que a Joe aínda se lle escapaba...

Pronto, Yonki Joe comprendeu que había algo novo. Mentres estivera a se recrear toda aquela mañá en comprobar canto tardaría en se disolver por completo a galleta mergullada no leite, non reparara en que algo descoñecido presidía a estampa daquela rúa misteriosa. Na tenda da esquina, xusto fronte á concentración máis importante de semáforos, que se dispoñían nun encrucillado perfecto, vixiantes de calquer manobra sospeitosa; naquela pequena tenda había agora unha figura que se opoñía desafiante e valerosa: un Home Boomer xigante.

Máis de dous días tardou Joe en se achegar xunto a aquel impoñente home azul para escudriñar detidamente aquel novo integrante do "bando da liberdade" (así o baptizara Joe).

Unha vez comprobou a fortaleza daquel super-home retirouse ás présas, embargado por unha mistura de medo e ledicia. Aquel novo compoñente ía salvalos a todos e o bairro deixaría de ser un gueto submetido aos designios dos terríbeis tiranos da luz.

Despois de unha semana sen que nada se movera máis do permitido no bairro, a tensión ía en aumento para o noso amigo Joe. El sabía que os semáforos agardaban un erro do Home Boomer, un paso en falso, calquer decisión equivocada, para arremeter contra el e sufocar a insurrección. E unha noite como outra espertou sobresaltado por un grande ruído ("estoupou a guerra", pensou, "teño que ir axudar o meu amigo"). Cando chegou, a fotografía que se podería tirar naquel taboleiro fatal non podía ser máis desalentador: un camión fora bater contra a tenda da esquina e o Home Boomer xigante parecía seriamente danado. Todo parecía obra dos sibilinos semáforos, quen permanecían alerta no medio da estrada, coas súas triunfantes cores ámbar alumeando a noite neboenta e parecían rir entre deles con esa combinación perfectamente sincronizada de cores intermitentes, case como a sinalizaren a derrota do bando sublevado.

Daquela Joe decatouse: "teño que acudir na axuda do super-home, necesítame", e botou a correr cara a el. Nese momento, a luz do semáforo principal mudou e, por vez primeira, unha intensa cor verde cobrou vida naquel demo de pau infernal. Deseguido, unha chea de vehículos apareceu da nada no medio da mesta néboa e un vehículo moi longo, con rodas grandes e cristais escuros como o fondo dunha furna lanzouse contra Joe e o seu amigo. Yonki Joe foi quen de evitar o impacto do autómobil, mais non o seu heroe azul, quen de inmediato comezou a se crebar. Joe ficara quedo, cheo de medo e impotencia, e a grande figura do super-home ameazaba con caerlle enriba. De súpeto, un colector que descendía rúa abaixo a fume de carozo apareceu onda Joe e este, con grande destreza, termou dunha das súas asas laterais, evitando quedar sepultado baixo a poderosa figura do seu heroe.

Foi unha sorte para Yonki Joe non morrer esmagado por aquel Home Boomer xigante. Mais aquela noite comprendeu quen era realmente o obxectivo dos semáforos do bairro. E soubo que facía falta moito máis valor, un exército máis forte e moitas, moitas galletas...


Mundo Cabrom-Caciquil


(anti)publicidade

comuniK.2. gráficos

Feísmo lucense

Esta fim de semana o COAG de Lugo vem de elixir as imagens ganhadoras do III Concurso Fotográfico de Desastres Arquitectónicos dessa mesma província.

E eu, que som um grande admirador dos logros arquitectónicos da nossa terra, dou-lhes as graças aos arquitectos e arquitectas do Colégio luguês por convocarem estes prémios e permitirem-nos desfrutar de grandes mostras de cacicadas galegas.

Achego-vos a fotografia que recebeu o primeiro prémio:


Título: "Medrou xunto a casa dos abós" de Miguel Ángel Fraga Vila, tomada no lugar de Agruñá (concelho de Friol).

Podedes ver as restantes fotografias que resultarom ganhadoras nesta ligaçom.

Também podedes consultar as imagens vencedoras do concurso paralelo convocado polo próprio COAG luguês, o III Concurso Fotográfico de Acertos Arquitectónicos, para relaxar um pouco a mente e pensar que nom é todo asneiras na Galiza... Tendes as devanditas estampas na seguinte ligaçom.

Todo isto do feísmo é o que se passa quando manda o paisano que só quere rematar o trabalho quanto antes para ir tomar o vinho de rigor...

Fotografia recolhida do Concurso de Fotografia Anecdótica da infelizmente desaparecida página de Aduaneiros sem Fronteiras.

Outro dia ponho-vos mais mostras, há cada burrada...

Antifotolocosss


Este es el rollito a puto fuego que mola... ¡sidra pa' la peña, carallo!

Xa choveu...

Y siempre se puede mejorar...

EeB espaço de aprendizagem ridícula

Des-ouvindo grandes propostas para o hino espanhol, como a do próprio EeB e outras míticas como "Chinda Tachinda, las cachas de Florinda", o jurado encarregado polo COE e a SGAE (gloria eterna a Ramoncín, el no-muerto) vem de escolher o novo texto para o hino nacional espanhol de entre mais de 1.400 opçons pré-seleccionadas.

A gatada é mais que evidente:

¡Viva España!
Cantemos todos juntos
con distinta voz
y un solo corazón

¡Viva España!
desde los verdes valles
al inmenso mar,
un himno de hermandad

Ama a la patria
pues sabe abrazar,
bajo su cielo azul,
pueblos en libertad

Gloria a los hijos
que a la Historia dan
justicia y grandeza
democracia y paz.

Ante esta demonstraçom de paifoquismo flagrante só nos queda lamentar a oportunidade perdida para que o Goberno/Reino de Espanha tivesse um hino à altura do que merecia (a altura justa de Luis Cobos) e rir un chisco dos históricos complexos da grande naçom pequeno imperial.

Agora pronto aparecerám os iluminados de taberna (que nom som nacionalistas espanhóis claro, som... patriotas liberais de centro) a reclamarem que as crianças de todo o estado aprendam esta p*** merda nas escolas, mentres se oporám ao ensino de história das religións, educaçom para a cidadania, etc.

Aqui vem Espanha, amigos/as! e vem disposta a tocar o caralho (29) mais ca nunca!

Mais informaçom na seguinte ligaçom.

EeB ideias soltas e outras gatunadas

*El otro día entré en una tienda de informática porque me quería comprar un ordenador nuevo. Me dijeron que me hacían un presupuesto sin compromiso. Después de 2 semanas sin saber nada llamé para preguntar por mi presupuesto. Y me dijeron: "¿Presupuesto? ¿Qué presupuesto? ¿No le dijimos que se lo hacíamos sin compromiso? Si podemos bien y si no se va usted a tomar por el culo, ¡¿no ve que aquí nos sobra el trabajo, gilipollas?!"

*El lenguaje es regulero: "Me lo pasé pipa ayer". ¿Así que te pasaste el día en una bolsa, luego te cogieron, te abrieron en canal a mordiscos y te sacaron las entrañas? Sí que suena divertido, sí...


*Un caso: si un barco se está hundiendo, ¿por qué hay luces de emergencia que contribuyen al pánico con sus destellos "alarma-roja" que se acompañan de intensos sonidos de sirena y voces en off que dicen: "¡¡despejen la zona inmediatamente!!"? ¿No provoca todo eso más miedo y angustia?

*Gracias al plural de pareja las cosas ya no tienen por qué gustar (o no) de manera individual, también se puede disfrutar (o no) de algo colectivamente: ¿Te gustó la última película de Woody Allen? La verdad es que no NOS gustó nada, ¿verdad cari? (pregunta conyugal de corroboración).

*Otro caso: montas una estantería del IKEA. Está perfecta. Has usado todo el material del que disponías. Aún así siguen sobrando 7 tornillos, una arandela y tu mano sangra gracias a esa curiosa herramienta de la que sólo sabes que es útil para quitar padrastros del dedo.

*Sólo el ser humano sería capaz de crear "baba de caracol" y tenerle asco a los saltamontes.

*La intención es lo que cuenta: Meter dinero en Intermón Oxfam y limpiar el coche en plena calle con un paño, la intención es buena, aunque la eficacia es nula.

*La mujer es el único aparato de amar que siente pudor si la ves en sujetador, pero no si la ves en bikini (que es el conjunto de sujetador y braga de playa).


*¿Quién coño se ha quedado con los escudos del Oviedo de toda una generación de niños colecciona cromos?

*El "Happenning": dícese del juego de azar por el cual una abuela standard debe cruzar a dos metros del paso de cebra para no despintar las rayas, colándose entre un camión y una furgoneta y sacando por delante el carrito del nieto la distancia exacta de un cuarto de carretera.

*El absurdo: "¿Cuántos terrones de azúcar quieres en el café?" "Me da igual..." "Vale, ¡pues entonces te pongo cien!".

*El voluntario-obligatorio: "Si no quiere salir nadie a la pizarra voy a tener que elegir a un voluntario." "Está bien, pues si nadie quiere que le pinche las ruedas a su coche, voy a tener que elegir a un voluntario yo también...".

*La multi-especialización de la industria: "Me compré un Hyunday blanco." "¿Y cuánto corre?" "Pues no sé, ¿cuánto podrá correr con 19 pulgadas?".

*Lo secreto y lo no secreto: Los masones fueron una sociedad secreta... no muy buena manteniéndolo en secreto, evidentemente...


*Teorías aplastantes: "Vienen pocos finlandeses ricos a visitar Galicia." "¿Por qué lo crees?" "Porque no tengo ninguna moneda de Finlandia de más de 20 cts. de €".

*Más teorías aplastantes: No se puede mantener los ojos abiertos a la vez que se estornuda porque dicen que ves a Candyman.

Estas gatunadas han sido patrocinadas por Helados Bambi, los helados de ciervo que saben incierto.

EeB espaço de questões anódinas

O MP4-23 de McLaren Mercedes reproduze vídeos?

O caralho vinte e nove (29): Mortadelo & Filemón

A desfrutar com um capítulo dos meus debuxos preferidos de quando era neno. Penso que se remexesse pola casa, decerto atoparia a cinta de VHS com toda a colecçom. Quantas vezes vim estes debuxos, caghiná!

Encantava-me todo, e uma das cousas das que mais gostava era a introduçom. Na na nanana...


La pregunta del año (sí, desde ya, efectivamente)

Programa: España Directo (TVE)

Tema: Enésimo (mini)reportaje mamado ya mil veces sobre cómo arriesgan sus vidas los percebeiros.

Contexto: Una negra (racismo simpático) periodista entrevista a varios percebeiros en plena faena. Con sus preguntas audaces como: esto es muy peligroso, ¿verdad? provoca respuestas anodinas como: eeeerrr, ssss...ssssssieeee... eee... sssi.

Momento culminante: Finalizando el reportaje, nuestra querida periodista de color negro y palmas rosas se dirige a una señora que se encarga de desechar aquellos percebes que no valen. En ese momento, la super-periodista coge un puñado de piezas y le pregunta a la señora:

-A ver, por ejemplo, ¿éstos por qué no valen?

A lo que la experimentada señora responde:

-Esos no valen porque son pequeños y nadie los quiere... no valen.

Entonces, la recientemente elegida "Diosa Ri-Tard" de EeB, da con la magistral pregunta:

-¿Y han salido este año muchos percebes pequeños por culpa de la sequía?

Grande España Directo, grande, os queremos...

Sin más diatribas, queda instaurada como pregunta del año 2008, a sabiendas de que nadie, absolutamente nadie, podrá superarla.

¡Y esto es absolutamente verídico que tengo testigos!

Agasallo de pre-reis (que son os pais e as nais) 2008

Boas, amigos e amigas!

Já imos no quarto dia deste novo ano, que realmente significa pouco, mais queria actualizar o blogue com alguma cousa que pagasse a pena. Algo que se complicou porque o mês de Janeiro o que me trouxo a mim polo de agora foi unha semi-gripe com algo de dor de garganta e estou regular tirando a regular mais...

Assim e todo, saquei forças de onde ainda nom as tenho para vos regalar um prezado presente que estou certo saberedes valorar justamente.

Todo esforço foi pouco para vos oferecer, com todo o meu coraçom, este insigne autógrafo para celebrarmos juntos a vinda do novo ano que já encetamos há dias.

Quero-vos!

Designed by Posicionamiento Web | Bloggerized by GosuBlogger