Espaço Em Branco ©

Boas. Esta sección é de contrahumor, deshumor e inclusive infrahumor ou parahumor. Pero é necesaria para o meu contentamento persoal. Quen sexades seguidores de Espazo en Branco © de vello recordaredes probabelmente este tipo de comentarios pretendidamente acedos "contra todo dios" (en minúscula por ser un substantivo a designar un ser ou obxecto común, como hai tantos...).
Enfin, pareceume necesario incorporar para o Blogue este espazo de innecesariedade vital.

Hoxe comezarei pola seguinte cuestión: Por que no Imperio Pequeno, cada mudanza de lexislatura implica mudanzas do ponto de vista da "educación" que nunca funcionan?

Resposta: Hai varias respostas posíbeis, todas vencelladas coa ineptitude dos ministros/as responsábeis en cada momento, mais eu opto polo seguinte razoamento:

1. O ministerio de educación chega á conclusión de que a educación vai mal (isto repítese cunha frecuencia tan mecánica que chega a ser ridículo).
2. O ministerio prepara as súas mudanzas, que poden ser de dous tipos dependendo da "cor" do goberno e a súa interpretación da realidade:
2.1. Goberno de dereitas
2.1.1. Darlle máis poder a Franco... quer dicerse, ao director do Instituto/Campo de Concentración.
2.1.2. Considerar que o núcleo familiar permanece inalterado dende os anos 40: o pai traballa, a nai traballa na casa sen remuneración pois é o seu deber e os/as fillos/as son unidades de aprendizaxe cristiás que xogan ás tabas e aos "mádelmans" e idolatran os seus proxenitores.
2.1.3. A xente é parva, é necesario manter a súa incapacidade para que nunca se fagan perguntas e acepten a divindade dos seus mandatarios.
2.1.4. A letra con sangue entra (a do automóbil e mais a da vivenda si, sen dúbida, e provocan hemorraxia interna). A cultura do esforzo non existe, existe o esforzo obrigado de esforzo para a consecución dos coñecementos de obrigada aprendizaxe á forza so pena de ser un paria social que traballe de peón (o único dano colateral que segundo a dereita trouxo o benquerido sistema capitalista e neoliberal. Agora os ricos teñen máis, que é o que interesa, mágoa de que os merdas dos traballadores non paren de reproducirse apesar de que lles vaian retirando paseniñamente o seu horizonte de benestar).
2.1.5. Para que investir na educación pública se os nosos fillos/as van ir a coles privados, se pode ser fóra de España mellor.

2.2. Goberno de esquerdas
2.2.1 Somos progres, hai que levar chaqueta con reforzos de coiro nos cóbados e lentes de pasta ao saírmos na tele.
2.2.2. As crianzas son pequenos deuses que interaccionan co mundo que os arrodea como se fosen faunos ávidos de coñecemento. Mais este coñecemento non debe ser automatizado nin mecánico, a sabedoría ten que fluír das árbores, das flores e dos remuíños de vento. Todo ten que ser cósmico-magnético, misterioso e libre de trabas, sen estorbos metódico-actitudinais.
2.2.3. O alumnado aprende empírica e libremente, cando lle peta, cando o necesita. Non se pode forzar os rapaces e rapazas a aprenderen so unha perspectiva de autoridade inmanente que non se xustifica racionalmente segundo as leis da ética humanística.
2.2.4. Se en Suecia non hai fracaso escolar, imos copiar o seu sistema, aínda que en España non vaia tanto frío, non haxa apenas tradición nin seguimento dos desportos alpinos, non se leven gorros de la durante todo o ano e, porén, si haxa precariedade laboral, problemas coa integración dos inmigrantes e o estado viva principalmente do turismo como é propio dos territorios subdesenvolvidos.
2.2.5. Para convencer da bondade dos nosos argumentos, imos propiciar debates na tele e imos convidar "expertos na materia" que nos iluminarán coa súa sabedoría ("O problema é de todos", "A violencia non está só na escola senón en todos os ámbitos da sociedade", "Imos fornecer un ambiente de cordialidade tácita na escola baseado na aceptación multicultural e o respecto da alteridade", "É mellor construír dende a verbalidade racional que dende a asunción de roles impostos externamente", "Hai que ensinar a xuventude a discernir os elementos produtivos dos perniciosos na sociedade da información" e outros "haiqueísmos" de fermosísima abstracción).

3. Interludio. O goberno chega á conclusión (internamente) de que o seu sistema introduce melloras evidentes e indiscutíbeis e o adopta unilateralmente (os de dereitas máis unilateralmente que os de esquerdas normalmente, isto é, emendas aceptadas polo PePe dos demais partidos: 0 de 13.445 (tamén chamado "estratexia de vai-tomar-polo-cú-mamón). Emendas aceptadas polo P$OE dos demais partidos: a metade (é dicer, que o seu sistema era boísimo, pero practicamente rematan por refacelo nos trazos máis importantes. Iso si, non se nota porque poñen palabras propias traducidas doutras linguas e asinan cos seus nomes).
4. Sexa quen for o goberno o resultado é o mesmo, con consecuencias diverxentes:
4.1. O PePe adopta a reforma, sen consultar ninguén especializado na materia (pedagogos, colectivos de ensino, profesorado e caisquer outros especialistas). Todo dios está en contra, hai manifestacións, cartaces a manta, de todo... e como quen oe chover. A reforma é aprobada.
4.2. O P$OE adopta a reforma. Como son progres todas e cada unha das críticas saen na televisión, na radio, nos xornais porque "hai que ser tolerantes". Se hai 50 críticas rematan por semellar 1.500. Mais como hai que integrar todas as opinións... (Co PePe non hai ese problema, cando lle perguntan a un/ha dirixente da dereita: "van seguir adiante despois da masiva resposta en contra do proxecto?" a resposta é doada: "non hai ninguén en contra, iso non se corresponde coa realidade. Todo o mundo apoia esta reforma. Ninguén levou cartos de Terra Mítica. É máis, quen é Cacharro Pardo e por que xa ninguén fala del?...").
5. Conclusións finais. En definitiva, os acordos adóptanse sexa como for e punto. E agora vén o problema:
Quen ensina o profesorado a desenvolver a súa docencia? quen o prepara? quen lle dá ferramentas para atender a diversidade que tanto ben fai á humanidade se o/a fulano/a que sacou a praza de historia nun instituto en Viana del Bollo porque sabía moitísimo da Idade Contemporánea e lle caeu o tema do período de entreguerras na oposición, non ten nin puta idea do que é a docencia porque ninguén lle ensinou sequera catro nocións para enfrontar unha aula de adolescentes? Como é posíbel que o profesorado (xa se tratar de funcionarios ou non) aínda manteña maioritariamente actitudes de desrespeito coa súa profesión que os levan a perpetuar frases como: "ai! a min de computadoras non me fales que non sei nada de nada, son burra/o de todo!"... risas (propias e as máis das veces secundadas polos compañeiros e compañeiras... son inútil e estou orgullosa/o, bravo!). Quen pode explicar que profesorado foráneo sen coñecementos do idioma propio do noso país faga unha substitución na materia de lingua e literatura galega? (e isto seino por un caso verídico). Non hai ninguén que se dea conta de que non se poden facer mudanzas de costas ao colectivo que as vai ter que aplicar? Sobretodo porque se non contas con ese colectivo, vaiche mandar a tomar polo cú. Por que seguimos a obviar que quen aproba unha oposición pode saber moito da Lírica Medieval na literatura galega, e nada de como facer que o seu alumnado se interese por esa materia? Por que mirar para outro lado cando a xente opositora di: "eu quero ser funcionario/a do ensino porque cobran ben e teñen moitas ferias".

En verdade é necesario facer mudanzas que non van ser seguidas na práctica pois todo depende das capacidades de cada "unidade" do sistema (re)criado, que nunca chega a asimilar os cambios? Ou o que é igual, por que confiamos na xente?